Powrót do sportu po rekonstrukcji ACL jest jednym z najważniejszych celów dla wielu pacjentów, którzy doznali tego urazu. Jednak nie jest to proces ani prosty, ani szybki, a wymaga odpowiedniej rehabilitacji i oceny funkcjonalnej. W tym artykule zostanie przedstawionych kilka aspektów, które należy wziąć pod uwagę przy planowaniu powrotu do aktywności fizycznej po operacji ACL.
Mimo że nawet najbardziej zaawansowane rozwiązania technologiczne nie są w stanie zastąpić wiedzy i doświadczenia fizjoterapeutów, na rynku pojawia się coraz więcej narzędzi, które mogą ułatwić im pracę, odciążyć ręce, a nawet wesprzeć pacjentów w ich domach. Po piłkach do masażu i piankowych rollerach przyszła pora na kolejną rewolucję — pistolety do masażu perkusywnego.
Leczenie bólu i urazów tkanek miękkich we współczesnej medycynie niesie ze sobą wiele wyzwań. Dostęp do różnorodnie działających substancji oraz odmienne drogi podania leku zwiększają skuteczność terapii, dostosowują ją do natężenia i rodzaju bólu, wieku chorego i schorzeń współistniejących.
Regeneracja to proces powrotu do poziomu homeostazy (stanu normalnego) pod względem fizycznym i psychicznym. W procesie treningowym stanowi bardzo ważny element, ale jeszcze ważniejszą rolę odgrywa w momencie urazu sportowego.
W ostatnim czasie w mediach, reklamach preparatów dla sportowców, kremów przeciwzmarszczkowych i wielu innych widać w składzie kolagen. Co to za cudowna cząsteczka, tak wszechstronnie i doskonale działająca na ludzki organizm?
Kiedy zbliżają się wakacje, wiele osób rozpoczyna wzmożoną aktywność fizyczną, aby popracować nad swoją sylwetką. Letni urlop to także idealny moment na spróbowanie wielu nowych sportów: surfing, wakeboarding, narciarstwo wodne, kajakarstwo… jest w czym wybierać! Niestety często zapominamy, że nasze ciała nie są przystosowane do takiego wysiłku. I to zapominalstwo może być naprawdę przykre w skutkach. Dlaczego?
Terapia powięziowa to rozległy termin określający wszelkie zabiegi celujące w tkankę łączną – od endomysium tworzącego „szkielet” ludzkich mięśni aż do powięzi powierzchownej pokrywającej całe ciało. W artykule skupiono się nie na konkretnych technikach, ale na mechanizmach sprawiających, że ten rodzaj terapii może być wyjątkowo przydatny w fizjoterapii sportowej.
Pacjenci z dolegliwościami bólowymi są nieodłącznym elementem w praktyce lekarza lub fizjoterapeuty. Ból jest objawem tego, że w organizmie dzieje się coś złego. Może trwać wiele lat, być źródłem cierpienia i obniżenia jakości życia. Bez względu na przyczynę wywołującą ból uznaje się, że jest on chorobą samą w sobie z powodu towarzyszących mu objawów – zaburzeń snu i apetytu, drażliwości, upośledzenia ruchowego i zwiększonej męczliwości [1, 2].
Nazwa tkanki łącznej pochodzi od funkcji, jaką spełnia ona w naszym organizmie. Łączy ona komórki, tkanki, organy, wpływa na ich prawidłowy kształt oraz na sprawne funkcjonowanie, oczyszcza i odżywia. Gra również rolę transportową oraz mechaniczną, czyli szkieletową. Dzielimy ją na tkankę łączną właściwą, oporową oraz płynną. Dziś skupimy się głównie na ochronie tkanki chrzęstnej włóknistej (która występuje w miejscach przyczepu ścięgien do kości i jest odporna na zerwanie dzięki obecności włókien kolagenowych) oraz tkanki chrzęstnej szklistej (budującej powierzchnie stawowe).
