Dział: Nowoczesne metody fizjoterapii

Założenia integracji sensorycznej (sensory integration – SI) skierowane są głównie na wyrównywanie zaburzeń funkcjonowania poszczególnych układów i systemów rozwijającego się dziecka. Integracja sensoryczna powinna być prowadzona po wcześniejszych kompleksowych konsultacjach medycznych, fizjoterapeutycznych i pedagogiczno-psychologicznych. Celem artykułu jest ocena skuteczności oddziaływania koncepcji SI na poprawę zdolności ruchowych, koordynacyjnych i funkcjonowania układów proprioceptywnego, przedsionkowanego, dotykowego i słuchowego siedmioletniego chłopca z deficytem psychoruchowym. 

Doświadczenie zawodowe fizjoterapeuty jest kształtowane przez dwa główne nurty. Nurt, który można nazwać informacyjnym, to studia i podręczniki akademickie fizjoterapii, następnie szkolenia podyplomowe i prasa fachowa. Stanowi niezbędną bazę wiedzy, dzięki której można rozpocząć karierę zawodową i stopniowo specjalizować się w wybranej dziedzinie zgodnie z predyspozycjami. Nie mniej ważny jest jednak nurt drugi, który można nazwać intuicyjnym, a który w dużej mierze kształtowany jest przez zwrotną informację od podopiecznych. I tu zaczynają się problemy. 

Celem oddziaływania terapeutycznego FMT jest wspomaganie efektywnej aktywacji siły oraz wytrzymałości mięśni, które są konieczne do budowania systemu stabilizacji i optymalizacji ruchu. 
 

Rehabilitacja w środowisku wodnym w ostatnich latach prowadzona jest z coraz większym entuzjazmem. Terapia w wodzie stanowi atrakcyjną i bezpieczną formę usprawniania, oferuje unikalne i wszechstronne podejście do leczenia niepełnosprawnych. Tak prowadzona rehabilitacja zawiera zarówno elementy treningu aerobowego, oporowego, jak i odciążającego układ ruchu. 

Powszechny problem u dzieci i niemowląt stanowią zaburzenia w funkcjonowaniu stawów biodrowych. Do tego zjawiska przyczynia się m.in. fizjologiczna niedojrzałość elementów stawu, w wyniku której bardzo łatwo o zaburzenie prawidłowej gry stawowej czyli nieodpowiednie przemieszczanie struktur względem siebie.

Celem artykułu jest spojrzenie na temat zastosowania ortez w neurologii, a szczególności u chorych ze spastycznością. Zagadnienie to będzie dotyczyło wykorzystania ortez do ćwiczenia kończyny górnej oraz profilaktyki, czyli czasu, w którym pacjent nie ćwiczy, ale to nie oznacza, że musi to być czas stracony w kontekście stymulacji ośrodkowego układu nerwowego (OUN). 

Kiedy człowiek jest zmęczony, nie zwraca uwagi na prawidłowe wzorce – często przyjmuje złą postawę, ponieważ tak mu wygodniej, zgodnie z zasadą, że ciało porusza się po linii najmniejszego oporu [1]. To powtarzanie błędów w czasie pracy staje się zwyczajowym nieprawidłowym wzorcem, a centralny system nerwowy (CSN) zaczyna wykorzystywać go jako podstawową strategię do utrzymania pozycji. Coś, co nie jest normą, powoli nią się staje [2]. Istnieje wiele dowodów na to, że układ ruchu trzeba traktować jak jeden łańcuch kinematyczny, ponieważ każde zaburzenie czynnościowe w jednym elemencie powoduje zaburzenie funkcji mechaniki, a z czasem anatomii nie tylko w miejscu przeciążenia, ale także w odległych od niego obszarach [3].

We wczesnym wspomaganiu rozwoju małego dziecka stosuje się różne koncepcje terapeutyczne. Jedną z nich rozwinął i opracował w latach 70. XX w. w Argentynie lekarz rehabilitacji, badacz i naukowiec – doktor Rodolfo Castillo Morales.