Skoro dolegliwości bólowe kolana często świadczą o problemie w stawie biodrowym, ból głowy może być spowodowany zbyt dużym napięciem mięśni pośladkowych, a rozluźnienie przyczepów przepony może zwiększyć ruchomość odcinka szyjnego kręgosłupa, to czy rozluźnienie mięśni sklepienia czaszki może przyczynić się do większej ruchomości górnego i dolnego odcinka pleców?
Rehabilitacja, by przyniosła oczekiwane rezultaty, musi angażować pacjenta. Powinna zwiększać jego świadomość własnego ciała i skutków, jakie niesie ze sobą każdy ruch bądź napięcie mięśni. Dzięki temu chory jest w stanie szybciej wypracować sobie dobre wzorce ruchowe, potrzebne do podniesienia sprawności i lepszego funkcjonowania na co dzień.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (attention deficit hyperactivity disorder – ADHD) to zespół hiperkinetyczny, w którym występują trudności z utrzymaniem uwagi, łatwe rozpraszanie się i nadmierna ruchliwość, impulsywność zachowania, niepokój emocjonalny oraz inne zaburzenia w szeroko pojmowanym funkcjonowaniu społecznym u osoby nim dotkniętej. Główne komponenty zespołu są zarazem osiowymi objawami, które manifestują się u każdego dziecka z diagnozowanym zaburzeniem, lecz u każdego w różnym nasileniu.
W poprzednim numerze czasopisma opisałam podstawy regeneracji mózgu. Poprzez proces neurogenezy każdy z nas ma możliwość odzyskania lub poprawienia możliwości uczenia się. Proces ten, aby mógł zaistnieć, wymaga bardzo określonych czynników.
Fizykoterapia, jak każda dziedzina wiedzy medycznej, stale poszukuje nowych obszarów i możliwości prowadzenia jak najskuteczniejszej i najprecyzyjniejszej terapii. Pośród różnych kierunków poszukiwań na polu oddziaływań fizykalnych bezwzględnie na pierwsze miejsce wysuwają się terapie oparte na działaniu impulsowego pola elektromagnetycznego zarówno niskiej, jak i wysokiej częstotliwości. Wydaje się, że pojawiające się terapie w zakresie impulsowego pola elektromagnetycznego niskiej częstotliwości stanowią tutaj wiodącą linię rozwojową.
W badaniach klinicznych stawiane jest pytanie, która metoda fizjoterapeutyczna jest najskuteczniejsza w pomniejszaniu dolegliwości związanych z chorobą. W lecznictwie jednak stosunkowo rzadko stosuje się zabiegi fizykalne w postaci monoterapii. W fizjoterapii obowiązuje zasada kompleksowości oraz komplementarności rozumianej jako dobór metod dopełniających się, tak aby osiągnąć zintensyfikowanie działania leczniczego czy przygotowanie do następnych zabiegów intensywniej działających.
Medycyna integracyjna, łącząca metody medycyny alternatywnej i konwencjonalnej, dąży do zwiększania efektywności stosowanych współcześnie technik leczenia. Niezwykle skuteczna w leczeniu bólu okazuje się akupunktura – zarówno jako samodzielna
metoda, jak i w połączeniu z innymi stosowanymi w rehabilitacji technikami. Zapraszamy do śledzenia cyklu artykułów poświęconych metodom medycyny integracyjnej.
Pragniemy przybliżyć zagadnienia związane z akupunkturą ucha, akupresurą, masażem Tuina oraz akupunkturą brzucha. Każda z tych technik może być niezwykle pomocna w pracy rehabilitanta.
Istnieje wiele rodzajów dotyku, np. dotyk bezpośredni, kochający, pielęgnujący, znieważający, kojący, mentorski i uwodzicielski. Rozwijanie zdolności do rozpoznawania jak najszerszego wachlarza dotyków prowadzi do bycia lepszym terapeutą. Dotyczy to również negatywnych odcieni dotyku. Terapeuta potrzebuje ich w swoim słowniku, aby był w stanie rozpoznać je, gdy się pojawią. Dla większości terapeutów dotyk jest kluczowy. Potrzebny jest do poczucia regeneracji, komfortu i pielęgnacji. Wymagany jest w większości zajęć i jest niezbędnym sposobem komunikacji ze światem zewnętrznym.
Wiele zostało napisane na temat różnorodności dotyku, wiele badań przeprowadzono nad jego efektami, jednak niewiele uwagi poświęcono na wyjaśnienie procesu terapeutycznego dotyku.
Centralny układ nerwowy odbiera największą liczbę informacji z tkanek mięśniowo-powięziowych. Niestety, neurodynamika powięzi rzadko jest dokładnie badana.
Większość z mieszczących się w powięziach neuronów czucia jest tak mała i złożona,
że do niedawna niewiele było o nich wiadomo. Jeśli zrozumie się dokładnie, w jaki sposób system nerwowy połączony jest z siecią powięzi, zyska się lepszy punkt wyjścia
do odkrycia mechanizmu uwolnienia tkanek w trakcie terapii medycyny manualnej.
Każdy poród, który prowadzi do nadmiernego przeciążenia dziecka, może być określany jako traumatyzujący. Pod pojęciem urazu okołoporodowego rozumie się pewne trudności natury fizycznej lub zarówno fizycznej, jak i psychicznej, których występowanie można łączyć z niektórymi wydarzeniami mającymi miejsce podczas procesu porodowego. Wymienia się wiele czynników, które wpływają na dziecko podczas porodu.
W czasie ciąży w organizmie kobiety występują różnorakie zmiany na podłożu hormonalnym. Są one podporządkowane potrzebom rozwijającego się płodu i przygotowują organizm kobiety do porodu kończącego ciążę. Wśród tych procesów istotne są też zmiany czynnościowe w narządzie ruchu. Rozwój płodu skutkuje zwiększeniem objętości macicy i brzucha, a to z kolei powoduje rozciąganie i osłabienie powięzi brzusznej i mięśni prostych brzucha. Ich rozstępy są poważnym problemem biomechanicznym i zdrowotnym (ryzyko przepukliny), a rozciągnięta skóra tej okolicy może prowadzić do trwałych defektów kosmetycznych [10].
Terapia osteopatyczna moczenia nocnego (enuresis nocturna) wymaga specjalistycznej wiedzy dotyczącej dynamiki anatomicznej danego obszaru oraz fizjologicznych funkcji pęcherza. Kompetencje diagnostyczne są ściśle związane ze zrozumieniem procesów fizjologii. Diagnostyka osteopatyczna różni się jednakże od rozpoznania dokonywanego zgodnie z kanonami medycyny akademickiej i opiera się na innych kanałach dostępu diagnostycznego oraz odmiennych metodach badania.