Terapia osteopatyczna moczenia nocnego (enuresis nocturna) wymaga specjalistycznej wiedzy dotyczącej dynamiki anatomicznej danego obszaru oraz fizjologicznych funkcji pęcherza. Kompetencje diagnostyczne są ściśle związane ze zrozumieniem procesów fizjologii. Diagnostyka osteopatyczna różni się jednakże od rozpoznania dokonywanego zgodnie z kanonami medycyny akademickiej i opiera się na innych kanałach dostępu diagnostycznego oraz odmiennych metodach badania.
Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization –
WHO) i Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji (International Continence Society – ICS) nietrzymanie moczu (NTM) to niezależny od woli wyciek moczu przez cewkę moczową, który w efekcie powoduje problemy higieniczne i utrudnia kontakty międzyludzkie. Wśród kobiet NTM występuje znacznie częściej niż inne bardziej rozpowszechnione choroby przewlekłe. Nietrzymanie moczu, jako temat dosyć wstydliwy i rzadko poruszany w rozmowach, urasta do rangi problemu społecznego.
Współcześnie dokonuje się radykalna zmiana rozumienia mechanizmu działania systemu mięśniowo-szkieletowego. Coraz bardziej oczywiste jest, że znana do tej pory koncepcja mięśni jest przestarzała i niefizjologiczna. Wizja powięzi, jako wszechobecnego systemu regulacji organizmu, niesie następną generację efektywnych technik manualnych. Nieco czasu upłynie, zanim to nowe spojrzenie na sposób organizacji żywego organizmu pojawi się w podręcznikach. Ich autorzy, przyzwyczajeni do modelu mięśni poruszających szkielet, muszą zrozumieć, w jaki sposób działa mechanizm ruchu. Terapeuci manualni mogą skrócić ten czas oczekiwania i już teraz skorzystać z wyników nowych badań naukowych.
Jednym z elementów programów rehabilitacyjnych, na który zwrócono uwagę
w ostatnich latach, jest rola czucia proprioceptywnego i kontroli nerwowo-mięśniowej. Czucie proprioceptywne, nazywane inaczej czuciem głębokim, oraz towarzyszące mu mechanizmy nerwowo-mięśniowe stanowią istotny element funkcjonalnej stabilizacji stawów. Do tej pory za kluczowe czynniki stabilizujące stawy uważane były struktury torebkowo-więzadłowe.
Jednakże coraz więcej badań naukowych potwierdza, że podłożem funkcjonalnej stabilności stawów są mechanizmy o charakterze neurologicznych sprzężeń zwrotnych, mające swój początek w strukturach stawowych i mięśniowo-ścięgnistych1 2 3.
Metoda FED jako innowacyjny sposób leczenia skolioz w Polsce ma na tyle duży bagaż doświadczeń, że można pokusić się o ocenę efektów jej stosowania. W środowisku medycznym oraz wśród pacjentów ma zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Rodzi się więc pytanie: skąd głosy sprzeciwu i zachwytu?
Określenie „skolioza” jest pojęciem ogólnym. Pochodzi z języka greckiego
i oznacza krzywą charakteryzującą jedno lub więcej patologicznych skrzywień kręgosłupa powstałych głównie w okresie wzrostu człowieka. Etiologia skolioz idiopatycznych nie jest znana. Prawdopodobnych przyczyn wywołujących patologiczne skrzywienia kręgosłupa jest wiele. U dzieci w okresie wzrostu deformacje kręgosłupa mogą się pogłębiać i prowadzić do wielu ciężkich zaburzeń.
Proces leczenia skolioz jest trudny i skomplikowany, o czym świadczy
różnorodność metod podejmujących leczenie tego schorzenia. Metoda FED
(ang. fixation, elongation, derotation) to nowatorska propozycja terapii skoliozy.
W poprzednim artykule (W. Cackowski, PFiR 2015, nr 67, s. 14) zawarto ogólne rozważania na temat roli struktur powięziowych w ludzkim ciele oraz zaznaczono ich rolę w potrzebie stworzenia nowego modelu biomechaniki. Przeanalizowano, jak napięcie tkankowe potrafi podróżować pomiędzy poszczególnymi mięśniami i przekazywać naprężenia na sąsiadujące struktury, powodując powstawanie dysfunkcji, nadmiernego napięcia, dolegliwości czy bólu. Tym razem artykuł jest spojrzeniem na koncepcję taśm anatomicznych jako uproszczony model systemu tensegracyjnego ciała, który służy jako fundament dla metody integracji strukturalnej KMI (kinesis myofascial integration) stworzonej przez twórcę Anatomy Trains Thomasa Myersa.
Celem manipulacji trzewnej jest odtworzenie, harmonizacja i wzrost komunikacji
proprioceptywnej w ciele, tak by wspomóc jego wewnętrzny mechanizm dla poprawy zdrowia.
Zarówno terapia metodą fascial distortion model (FDM), jak i rolowanie zyskały w ostatnim czasie wśród fizjoterapeutów wielu zwolenników. W obu metodach efekty pracy ukierunkowane są na powięź. Ale czy podczas codziennej pracy w gabinecie metody te mogą wzajemnie się uzupełniać?
W ostatniej dekadzie znacznie zmieniło się biomechaniczne rozumienie architektury ciała człowieka. Koniec XX w. przyniósł zmianę paradygmatu poznawczego. Dzięki nowym osiągnięciom technologicznym sposób postrzegania i opisywania rzeczywistości przeszedł od czysto mechanicznego punktu widzenia dominującego w XIX i XX w. w kierunku dostrzegania wszechobecnych połączeń i wzajemnych zależności.
Pacjenci po skorzystaniu z pełnej serii zabiegów integracji strukturalnej (IS) zwykle opisują poczucie większej swobody w ciele, nieskrępowanych ruchów, rozluźnienie, lepsze odczuwanie własnego ciała i ruchu. Towarzyszy temu swobodniejszy i pełniejszy akt oddechu i rozluźnienie mięśni karku.
