Wśród ogromnej różnorodności urazów mechanicznych smagnięcie biczem (tzw. whiplash) przejawia się w najbardziej drastyczny sposób podczas wypadków samochodowych. Whiplash prowadzi do szeroko zakrojonych zmian funkcjonalnych, a nawet strukturalnych w obszarze ludzkiego organizmu, w szczególności przy zapiętym pasie bezpieczeństwa.
Nikogo nie trzeba przekonywać do tego, że anatomia palpacyjna stanowi podstawę wszelkiej terapii manualnej. Nie sposób precyzyjnie przeprowadzić zabiegu uwolnienia punktu spustowego w mięśniu, manipulacji powięzi czy mobilizacji stawu, nie znając przebiegu mięśnia, granic przegród powięziowych lub ukształtowania powierzchni stawowej, która determinuje kierunek ślizgu stawowego. Ogromnym ułatwieniem w nauce anatomii palpacyjnej jest posługiwanie się przekrojami poprzecznymi ciała w oparciu o kostne punkty odniesienia. Ze względu na jednoczesną dostępność do różnych stref przekroju poprzecznego obręczy barkowej palpację opisaną w niniejszym artykule przeprowadzono w pozycji siedzącej pacjenta.
Mechanizm, w jakim niekiedy z pozoru nieefektywne zabiegi osteopatyczne przekazywane poprzez dźwignię narządu ruchu czy szerzej – powięziową sferę ścienną (parietalną) osiągają zwielokrotniony efekt w postaci regulacji homeostazy, jest nadal przedmiotem żywiołowej dyskusji.
Uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (anterior cruciate ligament – ACL) występują często u osób młodych, prowadzących aktywny tryb życia, a szczególnie uprawiających wyczynowo lub rekreacyjnie różne dyscypliny sportowe. Są to najczęściej urazy z przeprostem i koślawieniem stawu oraz urazy powodujące rotację w stawie kolanowym [1, 2]. Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego zaburza stabilność stawu kolanowego, prowadzi do degeneracji chrząstki i uniemożliwia uprawianie sportu. Dlatego w wielu przypadkach, a zwłaszcza u aktywnych osób, zalecana jest rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego.
W czasie trwania ciąży organizm kobiety w szybkim tempie przechodzi szereg przemian pozwalających na rozwój płodu i rozwiązanie. Jedną z tych zmian jest poszerzanie objętości miednicy, co jest możliwe dzięki ruchomości stawów miednicy spotęgowanej poprzez działanie hormonów: progesteronu, estrogenów i relaksyny – odpowiedzialnych za wzmocnienie ukrwienia tkanek miękkich i uelastycznienie więzadeł. Zwiększa się zatem mobilność stawów krzyżowo-biodrowych, a co za tym idzie – ruchome staje się też połączenie spojenia łonowego. W prawidłowo zachodzących okresach ciąży dzieje się to w czasie bliskim rozwiązania – 36–38. tydzień ciąży, gdy dziecko zaczyna przemieszczać się do kanału rodnego. Fizjologicznie pozwala to na nacisk na szyjkę macicy i prowokację porodu.
W Polsce mięsaki tkanek miękkich (MTM) stanowią 1% wszystkich złośliwych nowotworów u dorosłych i 10% u dzieci. Rocznie występuje ok. 800–1000 nowych zachorowań. Mięsaki tkanek miękkich potrafią powstawać w każdej tkance pochodzenia mezenchymalnego, głównie jednak pochodzą z mezodermy oraz ektodermy. Najczęściej występują na kończynach (50%), na tułowiu, w przestrzeni wewnątrz- i zewnątrzotrzewnowej (40%) oraz na głowie i szyi (10%).
Bóle miednicy są bardzo szerokim tematem przysparzającym często wiele problemów. Jest to problem wielowątkowy i interdyscyplinarny. Miednica jako pierścień kostny jest swego rodzaju bastionem i ochroną tego, co znajduje się wewnątrz niej.
Fizykoterapia, a zwłaszcza elektrostymulacja, ma od dawna ugruntowaną pozycję w leczeniu zaburzeń trzymania moczu i wraz z ćwiczeniami, obok farmakoterapii, jest najbardziej popularną metodą leczenia zachowawczego. Warto przyjrzeć się współczesnym metodom leczenia usprawniającego stosowanym u pacjentów z pęcherzem neurogennym.
W ujęciu osteopatycznym stawy skroniowo-żuchwowe (articulatio temporomandibularis) – podobnie jak każda inna część ciała – rozpatrywane są w odniesieniu do całego organizmu. Z tego powodu w przypadku zaburzeń stawów skroniowo-żuchwowych (SSŻ) na początku badania przeprowadza się ogólne testy służące rozpoznaniu obszarów zaangażowanych w zespół dysfunkcji SSŻ.
Zaburzenia naczyniowe mózgu, a także wynikające z nich choroby, to coraz częstsza bolączka krajów dobrze rozwiniętych. Zaraz za chorobami serca i nowotworami udar stanowi trzecią przyczynę zgonów, a bardzo często prowadzi do stałej niepełnosprawności. Pod pojęciem udaru kryje się cała specyfika upośledzenia krążenia mózgowego [1].
Choroba Osgood-Schlattera dotyka młodych sportowców w wieku pokwitania. Objawy z nią związane ustępują samoistnie u ok. 90% pacjentów w przeciągu 12–24 miesięcy [1]. Wraz z zakwestionowaniem jałowej martwicy kości jako przyczyny tego schorzenia, rozpoczęto poszukiwania powodów dolegliwości i sposobów leczenia pozwalających na szybsze zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz powrót do sportu w krótszym czasie. Artykuł ten ma na celu zaprezentowanie dotychczasowych doniesień naukowych, a także ukazanie pewnych biomechanicznych uwarunkowań, które mają zastosowanie w rehabilitacji choroby Osgood-Schlattera.
