40 Copyright by Forum Media Polska Sp. z o.o. Masaż 3. Stałe ruchy okrężne po wewnętrznej stronie ramienia. 4. Stałe ruchy okrężne na mięśniu naramiennym. 5. Przednia i zewnętrzna strona ramienia. 6. Opracowanie okolicy stawu łokciowego – może być ze współruchem, jeśli pacjent nie będzie czuł bólu. 7. Opracowanie przedramienia. 8. Opracowanie ręki po stronie grzbietowej. 9. Opracowanie ręki po stronie dłoniowej. 10. Głaskanie końcowe. Oczywiście sposób drenażu uzależniony jest od stanu faktycznego. Przedstawiony wyżej schemat to główny algorytm postępowania, który może ulec modyfikacji. Na przykład, gdy ma się do czynienia z obrzękiem tylko w ramieniu, trzeba skupić się tylko na centrali, okolicy obojczykowej i łopatkowej, czyli na tyle, oraz na dole pachowym i ramieniu ze wszystkich stron. Przedramię i rękę tylko akcentujemy. Jeśli uraz miał miejsce na przedramieniu czy nadgarstku, należy wykonać całość, łącznie z centralą. Czas zabiegu zależy od miejsca urazu, wielkości obrzęku i bolesności tkankowej. Im dalej ręki, czyli w kierunku nadgarstka, tym czas trwania zabiegu jest dłuższy. Najważniejsze przy wykonywaniu drenażu jest to, aby ani pozycja ułożeniowa, ani działania terapeuty nie powodowały bólu oraz aby nie zwiększyć ciepłoty tkankowej i nie spowodować zaróżowienia skóry. Jeśli do tego dojdzie, będzie to znak, że chłonki jest coraz więcej. Niektórzy w praktyce proponują stosować do drenażu oliwkę. Zdaniem autora oliwka uniemożliwia w pełni kontakt ze skórą i nie daje pełnego obrazu działania, a poza tym zapycha pory. Podczas drenażu nie pielęgnuje się skóry. O skórę należy dbać przed i po drenażu, czyli stosować odpowiednie kremy pielęgnujące naskórek, oczywiście na czystą skórę. Pielęgnacja skóry: W odpowiednim czasie, np. po zagojeniu rany, można ostrożnie umyć skórę tej okolicy, nie dotykając blizny (gdyby pojawiła się po urazie). Ten zabieg wykonuje się pod natryskiem lub Zdj. 1A. Pozycja ułożeniowa KG w siadzie na krześle owymi działaniami. Najpierw jednak terapeuta przed przystąpieniem o działań powinien zmierzyć obwody zdrowej i choej kończyny – trzeba obrać jakieś punkty odniesienia. Wizualnie może być widać, że obrzęk się zmniejsza, ale ewność da tylko odpowiednio przeprowadzony pomiar. Oczywiście pomiarów nie wykonuje się na każdej wizyie, tylko na początku i na końcu leczenia. Sugerowane poziomy pomiaru: dół pachowy, 10 cm powyżej nadkłykcia bocznego kości ramiennej, na wysokości szpary stawu łokciowego, 10 cm poniżej nadkłykcia bocznego kości ramiennej, na wysokości stawu promieniowo-nadgarstkowego, ręka na wysokości śródręcza – bez kciuka. zczególnie polecany jest manualny drenaż limfatyczny mila Voddera, gdyż jest to terapia oparta na doświadzeniach i wiedzy prof. dr. n. med. Michaela Foldi, który odczas studiów intensywnie zajmował się limfologią, w końcu został uznany za założyciela i prekursora limologii. Manualny drenaż limfatyczny to nie mechaniczne wykonanie masażu, ale opracowanie tkanki, to znalezieie drogi ujścia dla chłonki, jeżeli jest uszkodzona tkanka, lizna czy metalowe zespolenia. ZASADY WYKONYWANIA DRENAŻU 1. Najpierw udrażnia się większe pnie limfatyczne i węzły chłonne leżące bliżej ujść żylnych, a potem przepycha chłonkę z obwodu, w myśl zasady od góry do dołu, ale jednak w kierunku góry. 2. Pozycja pacjenta powinna ułatwiać odpływ chłonki. 3. Stosuje się wolne tempo wykonywania zabiegu – jest to wymuszone wolnym prądem chłonki. 4. Techniki powinno wykonywać się miękko i płynnie, ruchy mają być o charakterze przepychającym z umiarkowaną siłą, aby nie dopuścić do rozgrzania tkanki. 5. Czas zabiegu dostosowuje się indywidualnie do pacjenta, ale na kończynę górną – szczególnie po urazie – należy przeznaczyć nie mniej niż 20 minut. Dobry czas to 40–50, jeśli trzeba opracować też bliznę. 6. Drenaż można wykonywać codziennie. 7. Liczba zabiegów zależy od współpracy pacjenta z terapeutą i jest zależna od postępów leczenia. Zazwyczaj przy urazowym świeżym obrzęku 3–5 spotkań wystarcza. Obrzęk długotrwały wymaga więcej czasu pracy terapeuty. 8. Nie można zapominać o tym, aby pacjent pił wodę. Nadmiar limfy musi być wydalony, a woda jest do tego niezbędna. Drenaż można wykonywać, stosując chwyty podstawowe. Są to stałe ruchy okrężne, naprzemienne ruchy krężne oraz chwyty pompujące – nie zawsze stosojeśli wykonane są prawidłowo. Chwyty te powinny przebiegać w sposób harmonijny i naprzemienny, narastając i przechodząc jeden w drugi. Nie zawsze wymagane jest opracowanie centrali, czyli brzucha. Można zacząć od węzłów chłonnych nadobojZdj. 1A. Pozycja ułożeniowa KG w siadzie na krześle Zdj. 1B. Pozycja ułożeniowa KG w leżeniu na plecach Zdj. 2. Aparat BOA 63 › maj 2016 ‹ Najpierw jednak terapeuta przed przystąpieniem o działań powinien zmierzyć obwody zdrowej i choej kończyny – trzeba obrać jakieś punkty odniesienia. Wizualnie może być widać, że obrzęk się zmniejsza, ale ewność da tylko odpowiednio przeprowadzony pomiar. Oczywiście pomiarów nie wykonuje się na każdej wizyie, tylko na początku i na końcu leczenia. Sugerowane poziomy pomiaru: dół pachowy, 10 cm powyżej nadkłykcia bocznego kości ramiennej, na wysokości szpary stawu łokciowego, 10 cm poniżej nadkłykcia bocznego kości ramiennej, na wysokości stawu promieniowo-nadgarstkowego, ręka na wysokości śródręcza – bez kciuka. zczególnie polecany jest manualny drenaż limfatyczny mila Voddera, gdyż jest to terapia oparta na doświadzeniach i wiedzy prof. dr. n. med. Michaela Foldi, który odczas studiów intensywnie zajmował się limfologią, w końcu został uznany za założyciela i prekursora limologii. Manualny drenaż limfatyczny to nie mechaniczne wykonanie masażu, ale opracowanie tkanki, to znalezieie drogi ujścia dla chłonki, jeżeli jest uszkodzona tkanka, lizna czy metalowe zespolenia. ZASADY WYKONYWANIA DRENAŻU 1. Najpierw udrażnia się większe pnie limfatyczne i węzły chłonne leżące bliżej ujść żylnych, a potem przepycha chłonkę z obwodu, w myśl zasady od góry do dołu, ale jednak w kierunku góry. 2. Pozycja pacjenta powinna ułatwiać odpływ chłonki. 3. Stosuje się wolne tempo wykonywania zabiegu – jest to wymuszone wolnym prądem chłonki. 4. Techniki powinno wykonywać się miękko i płynnie, ruchy mają być o charakterze przepychającym z umiarkowaną siłą, aby nie dopuścić do rozgrzania tkanki. 5. Czas zabiegu dostosowuje się indywidualnie do pacjenta, ale na kończynę górną – szczególnie po urazie – należy przeznaczyć nie mniej niż 20 minut. Dobry czas to 40–50, jeśli trzeba opracować też bliznę. 6. Drenaż można wykonywać codziennie. 7. Liczba zabiegów zależy od współpracy pacjenta z terapeutą i jest zależna od postępów leczenia. Zazwyczaj przy urazowym świeżym obrzęku 3–5 spotkań wystarcza. Obrzęk długotrwały wymaga więcej czasu pracy terapeuty. 8. Nie można zapominać o tym, aby pacjent pił wodę. Nadmiar limfy musi być wydalony, a woda jest do tego niezbędna. Drenaż można wykonywać, stosując chwyty podstawowe. Są to stałe ruchy okrężne, naprzemienne ruchy krężne oraz chwyty pompujące – nie zawsze stosobiegać w sposób harmonijny i naprzemienny, narastając i przechodząc jeden w drugi. Nie zawsze wymagane jest opracowanie centrali, czyli brzucha. Można zacząć od węzłów chłonnych nadobojZdj. 1A. Pozycja ułożeniowa KG w siadzie na krześle Zdj. 1B. Pozycja ułożeniowa KG w leżeniu na plecach Zdj. 2. Aparat BOA 63 › maj 2016 ‹ Zdj. 1B. Pozycja ułożeniowa KG w leżeniu na plecach ej kończyny – trzeba obrać jakieś punkty odniesienia. Wizualnie może być widać, że obrzęk się zmniejsza, ale ewność da tylko odpowiednio przeprowadzony pomiar. Oczywiście pomiarów nie wykonuje się na każdej wizyie, tylko na początku i na końcu leczenia. Sugerowane poziomy pomiaru: dół pachowy, 10 cm powyżej nadkłykcia bocznego kości ramiennej, na wysokości szpary stawu łokciowego, 10 cm poniżej nadkłykcia bocznego kości ramiennej, na wysokości stawu promieniowo-nadgarstkowego, ręka na wysokości śródręcza – bez kciuka. zczególnie polecany jest manualny drenaż limfatyczny mila Voddera, gdyż jest to terapia oparta na doświadzeniach i wiedzy prof. dr. n. med. Michaela Foldi, który odczas studiów intensywnie zajmował się limfologią, w końcu został uznany za założyciela i prekursora limologii. Manualny drenaż limfatyczny to nie mechaniczne wykonanie masażu, ale opracowanie tkanki, to znalezieie drogi ujścia dla chłonki, jeżeli jest uszkodzona tkanka, lizna czy metalowe zespolenia. ZASADY WYKONYWANIA DRENAŻU 1. Najpierw udrażnia się większe pnie limfatyczne i węzły chłonne leżące bliżej ujść żylnych, a potem przepycha chłonkę z obwodu, w myśl zasady od góry do dołu, ale jednak w kierunku góry. 2. Pozycja pacjenta powinna ułatwiać odpływ chłonki. 3. Stosuje się wolne tempo wykonywania zabiegu – jest to wymuszone wolnym prądem chłonki. 4. Techniki powinno wykonywać się miękko i płynnie, ruchy mają być o charakterze przepychającym z umiarkowaną siłą, aby nie dopuścić do rozgrzania tkanki. 5. Czas zabiegu dostosowuje się indywidualnie do pacjenta, ale na kończynę górną – szczególnie po urazie – należy przeznaczyć nie mniej niż 20 minut. Dobry czas to 40–50, jeśli trzeba opracować też bliznę. 6. Drenaż można wykonywać codziennie. 7. Liczba zabiegów zależy od współpracy pacjenta z terapeutą i jest zależna od postępów leczenia. Zazwyczaj przy urazowym świeżym obrzęku 3–5 spotkań wystarcza. Obrzęk długotrwały wymaga więcej czasu pracy terapeuty. 8. Nie można zapominać o tym, aby pacjent pił wodę. Nadmiar limfy musi być wydalony, a woda jest do tego niezbędna. Drenaż można wykonywać, stosując chwyty podstawowe. Są to stałe ruchy okrężne, naprzemienne ruchy krężne oraz chwyty pompujące – nie zawsze stosoNie zawsze wymagane jest opracowanie centrali, czyli brzucha. Można zacząć od węzłów chłonnych nadobojZdj. 1A. Pozycja ułożeniowa KG w siadzie na krześle Zdj. 1B. Pozycja ułożeniowa KG w leżeniu na plecach Zdj. 2. Aparat BOA 63 › maj 2016 ‹ Zdj. 2. Aparat BOA
RkJQdWJsaXNoZXIy MTMwMjc0Nw==