78 Copyright by Forum Media Polska Sp. z o.o. Podologia schorzeń układu nerwowego, stąd też zaniechanie diagnostyki (nawet w przypadku całkowitego braku dolegliwości bólowych) jest poważnym błędem [2–4]. Gruntowna diagnoza kliniczna jest bezwzględnie pierwszym krokiem podejmowanym przed rozpoczęciem usprawniania. Jest to jednocześnie punkt wyjścia dla doboru strategii terapeutycznych oraz przewidywania efektów [3–5, 10]. W omawianym przypadku klinicznym diagnostyka jest niewystarczająca, umożliwia jedynie stwierdzenie istnienia wady, ukazuje jej rozmiar i stopień utrwalenia. Pozwala też na monitorowanie ewentualnych zmian pod kątem korekcji wady lub jej rozwoju. Po analizie informacji z literatury oraz wywiadu oczywista zdaje się konieczność diagnostyki w kierunku CMT [2, 4, 7]. Pacjentka reprezentuje znaczny zakres symptomów właściwych dla tego schorzenia: stopa wydrążona, obciążony wywiad rodzinny (4 przypadki tej deformacji stopy w najbliższej rodzinie), zaburzenia czucia, mrowienia i niestabilny chód. Konieczne jest badanie elektromiograficzne oraz badanie przewodnictwa nerwowego. Badanie rezonansem magnetycznym umożliwiłoby diagnostykę w kierunku strukturalnych zaburzeń w obrębie rdzenia kręgowego [2, 7]. W diagnostyce stopy wydrążonej podstawową funkcję pełnią badania obrazowe, plantograficzne oraz ocena dynamiczna. Niezbędnym elementem diagnozy są także badania neurologiczne. Agnieszka Poniatowska Wyższa Szkoła Zarządzania w Gdańsku Bibliografia dostępna w siedzibie wydawnictwa.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTMwMjc0Nw==