Postawa ciała jest rozwojowo zmienna i osobniczo zróżnicowana. Jako łańcuch licznych odruchów bezwarunkowych i warunkowych jest ona w swej istocie psychoruchowym nawykiem. Dziecko, przyjmując wyprostowaną postawę i rozwijając czynności lokomocyjne, dąży do opanowania przestrzeni. Równocześnie stara się zapewnić swoim zmysłom jak największy obszar bodźcotwórczy i jak najdoskonalszą dokładność recepcji bodźców, a swoim narządom ruchu — stworzyć jak najkorzystniejsze warunki zdobywania przestrzeni. O ostatecznym ukształtowaniu postawy ciała, na którą oddziałuje siła grawitacji, decydują zespoły reakcji warunkowych i nawyki ruchowe. Są one tworzone w okresie rozwoju na podstawie bezwarunkowych odruchów postawnych, pozycyjnych, podparcia, stato-kinetycznych, lokomocyjnych i wielu innych.
Autor: Jacek Wilczyński
dr hab.
Profesor UJK, Collegium Medicum.