W.G. Sutherland, znany jako twórca terapii czaszkowej, podobnie jak jego nauczyciel A.T. Still propagował w leczeniu pacjentów podejście holistyczne. Negował zarówno tych, którzy zajmowali się tylko samą czaszką, jak i tych, którzy pomijali ją w terapii. Nie wiadomo, jaka część tej koncepcji jest autorstwa samego Sutherlanda, ale pewne jest, że była to kontynuacja myśli Stilla, który zostawił dalszy rozwój Sutherlandowi. Podkreślał on konieczność szerszej oceny dalszych konsekwencji urazu oraz jego wpływu na różne tkanki i układy.