Powyższą ideę bardzo dobrze przedstawia opisywana przez Sutherlanda sytuacja ze szkoły w Kerksville, kiedy to grupa studentów (jej członkiem był Sutherland) leczyła kolegę, który stanął na gwoździu. Wszyscy skupiali się na miejscu urazu, czyli na podeszwie, podczas gdy Still poszukiwał zaburzenia w postaci gwałtownej reakcji całej kończyny dolnej. Złożona reakcja układu nerwowego na bodziec uszkadzający na pewno daleko wykraczała poza samą stopę.
W nauczaniu osteopatii Still przekazywał główne zasady leczenia, dzięki którym uczniowie sami wymyślali techniki korekcji dysfunkcji. Nie opisywał gotowych reguł i detali wykonania. Podążając za wskazówkami tego modelu pracy, każdy terapeuta może próbować tworzyć własne pozycje terapeutyczne. Oczywiście znacznie szybciej i łatwiej jest poznać doświadczenia poprzedników i nie wyważać otwartych drzwi. Należy jednocześnie brać pod uwagę epokę, w jakiej tworzyli oni wizję osteopatii i rozumienie zjaw...