Formy opieki długoterminowej nad osobami starszymi a wykonywanie zawodu fizjoterapeuty

W Polsce, podobnie jak w Europie, występuje postępujący proces starzenia się społeczeństwa. Sytuacja taka związana jest przede wszystkim ze wzrostem długości życia. Jednakże wzrasta także zapadalność na nieuleczalne choroby wymagające wzmożonej opieki (m.in. choroby nowotworowe i układu kostno-mięśniowego, choroby naczyniowe mózgu, niewydolność krążenia). W konsekwencji obserwowany jest wzrost liczby ludzi starszych, przewlekle chorych i niepełnosprawnych. Wśród krajów UE społeczeństwo polskie należy do starzejących się najszybciej. W 2019 r. udział osób w wieku od 65 lat wzwyż wyniósł w Polsce 18,1% w ogólnej liczbie ludności. Według prognoz Głównego Urzędu Statystycznego udział tej grupy wiekowej wzrośnie w 2030 r. do 23,3%, a w 2050 r. przekroczy 30%[1]. Osoby starsze i niepełnosprawne stanowią podstawową, a także stałą grupę pacjentów zakładów rehabilitacji leczniczej. W Polsce w 2020 r. ze świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej w ramach NFZ skorzystało 1 060 000 pacjentów w wieku 65 lat i więcej, dla których zrealizowano łącznie 53 000 000 świadczeń.

Starzejące się społeczeństwo najczęściej oznacza wzrost liczby osób przewlekle chorych oraz wymagających wsparcia w codziennym funkcjonowaniu, a to wymaga rozwoju tzw. opieki długoterminowej. Biorąc pod uwagę różne definicje (m.in. WHO i OECD), opiekę długoterminową można traktować jako całokształt działań medycznych i społecznych polegających na świadczeniu długotrwałej opieki pielęgniarskiej, rehabilitacji, świadczeń terapeutycznych i usług pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz kontynuacji leczenia farmakologicznego i dietetycznego osób przewlekle chorych i wymagających wsparcia w codziennym funkcjonowaniu, które nie wymagają hospitalizacji w warunkach oddziału szpitalnego. Świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze są adresowane zarówno do dorosłych, jak i do dzieci. Podopiecznymi opieki długoterminowej są osoby przewlekle chore i niesamodzielne lub niezdolne do sa...