Leczenie nieoperacyjne całkowitego przerwania ścięgna Achillesa stosuje się rzadko, zazwyczaj u osób w podeszłym wieku, o siedzącym trybie życia, przewlekle chorych, które nie spełniają ogólnych wymogów do leczenia operacyjnego. Metoda zachowawczego leczenia wydaje się najkorzystniejsza w przypadku niewielkich przerwań częściowych ścięgna Achillesa (naderwanie do 25%), z wyłączeniem sportowców i osób uprawiających czynnie sport. Istnieje jednak stosunkowo wyższy odsetek ponownych zerwań po samym leczeniu zachowawczym (7–17%). Wyjaśnia to anatomia rozerwanego ścięgna, gdzie w około 20% przypadków po zerwaniu tworzy się płat zrolowany uniemożliwiający poprawne gojenie ścięgna [1, 2, 3].