Leczenie zachowawcze w uszkodzeniu ścięgna Achillesa

W leczeniu zachowawczym należy ograniczyć  lub całkowicie zrezygnować z aktywności sportowej.  Leczenie bezoperacyjne osób niekwalifikujących się do operacji wiąże się z koniecznością unieruchomienia stopy na dwa tygodnie, aby dać czas na konsolidację krwiaka. Stosuje się gips podudziowy (marszowy) z podeszwowym zgięciem stopy do 20°–25° lub mniejszym, tak aby kikuty ścięgna stykały się ze sobą, co powinno potwierdzić badanie USG [2, 4]. 

Warunkiem powodzenia metody zachowawczej jest czas podjęcia leczenia. Opóźnienie rozpoznania prowadzi do obkurczenia się mięśnia, utrudnia zbliżenie obu kikutów ścięgna, grozi gorszym efektem końcowym. Unieruchomienie powinno być zastosowane niezwłocznie po urazie. W tym czasie stosuje się ćwiczenia kontralateralne, celem zapobieżenia zanikom mięśniowym [2, 5]. Uważa się, że ruch w ścięgnie powinien być wprowadzany już w fazie proliferacji, czyli nie później niż dwa tygodnie po urazie. Wprowadza się wówczas odpowiednie ćwiczenia oparte na stretchingu, z uwzględnieniem zarówno otwartych, jak i zamkniętych łańcuchów kinematycznych w zakresie bezbólowym. Siła wygojonego ścięgna Achillesa zależy od liczby i rozmiaru włókien kolagenowych, a także liniowego zorientowania powstającego pod wpływem kierunkowego napięcia i ruchu ścięgna [6]. Stosować można taping w celu zmniejszenia napięcia i naprężenia w ścięgnie. W późniejszym okresie należy pamiętać o odzyskaniu prawidłowego zakresu ruchu, wzmocnieniu mięśni, odbudowie propriocepcji, a także odtworzeniu prawidłowej elastyczności ścięgna. Stosuje się leczenie przeciwzapalne, przeciwobrzękowe i przeciwbólowe [7].