Doktor nauk o kulturze fizycznej, fizjoterapeuta. Adiunkt w Katedrze Fizjoterapii, Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie oraz wykładowca w Krakowskiej Wyższej Szkole Promocji Zdrowia. Laureat konkursu Primus Inter Pares oraz stypendysta programu Erasmus-Socrates. Kursy i specjalizacje: PNF, Kinesio i Medical Taping, Trigger Points, Funkcjonalna Osteopatia i Integracja FOI, Mikrokinezyterapia. Certyfikowany terapeuta MDT McKenzie oraz certyfikowany terapeuta w zakresie manualnego drenażu limfatycznego i koncepcji terapii obrzękowej wg Asdonka. Członek Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii oraz członek Zarządu Polskiego Towarzystwa Medycyny Manualnej. Współpracuje z Instytutem McKenziego w Polsce, Wyższą Szkołą Administracji w Bielsku-Białej (Wydz. Fizjoterapii) oraz Wydawnictwem Forum Media Polska w Poznaniu. Od 2011 roku redaktor prowadzący Atlas Rehabilitacji Ruchowej.
Zespół Kanału Nadgarstka (ZKN) należy do najczęstszych neuropatii w obrębie kończyny górnej. Poza najczęściej spotykaną nazwą — Zespół Kanału Nadgarstka, można spotkać się również z określeniem Cieśni Kanału Nadgarstka, czy często używanym skrótem CTS (z ang. Carpal Tunnel Syndrome).
Głównym celem badania przedmiotowego jest zlokalizowanie obszaru bólu i odtworzenie dolegliwości zarówno bólowych, jak i niestabilności. Lokalizacja bólu może wskazywać, która struktura jest uszkodzona, co jest pomocne do postawienia prawidłowej diagnozy oraz planu leczenia. Badanie należy przeprowadzać zawsze symetrycznie na obu kończynach.
Postępowanie rehabilitacyjne po porodzie fizjologicznym prowadzi się z uwzględnieniem patofizjologicznego stanu organizmu (uraz i zmęczenie okołoporodowe, układ krążenia; duża lepkość krwi, szerokie światło naczyń, obniżone ciśnienie krwi) oraz tzw. niszy hormonalnej.
Mastektomia wpływa na ograniczenie funkcjonowania wielu układów, m.in. kostnego, mięśniowego czy oddechowego. W wyniku zabiegu mastektomii oraz zastosowania leczenia uzupełniającego, w postaci radioterapii czy chemioterapii, może dojść do zaburzeń gojenia się rany oraz wielu powikłań, które są przyczyną upośledzenia sprawności fizycznej i psychicznej.
Endometrioza (EM, gruczolistość zewnętrzna) jest jednym z najczęstszych schorzeń ginekologicznych w wieku rozrodczym, estrogenozależnym, powodujących ból menstruacyjny i miednicowy. Endometrioza (EM) jest zaburzeniem charakteryzującym się ektopową obecnością i wzrostem funkcjonalnej tkanki endometrium, gruczołów i zrębu poza macicą [1, 2, 3, 4]. Przyjmuje się, że od 5 do 15% kobiet w wieku rozrodczym oraz 30–50% kobiet (wg różnych źródeł) ze stwierdzoną niepłodnością choruje na endometriozę. Podaje się, że na endometriozę choruje ok. 80% kobiet z bolesnym miesiączkowaniem. Choroba ulega regresji po menopauzie, a okres aktywny przypada na pokwitanie [3, 4, 5, 6, 7, 8, 9].
Złamania w obrębie nasady bliższej kości udowej należą do grupy złamań, które wymagają wnikliwej diagnostyki i leczenia połączonego z rehabilitacją ukierunkowaną na odzyskanie prawidłowego zakresu ruchu i siły mięśniowej.
Leczenie nieoperacyjne całkowitego przerwania ścięgna Achillesa stosuje się rzadko, zazwyczaj u osób w podeszłym wieku, o siedzącym trybie życia, przewlekle chorych, które nie spełniają ogólnych wymogów do leczenia operacyjnego. Metoda zachowawczego leczenia wydaje się najkorzystniejsza w przypadku niewielkich przerwań częściowych ścięgna Achillesa (naderwanie do 25%), z wyłączeniem sportowców i osób uprawiających czynnie sport. Istnieje jednak stosunkowo wyższy odsetek ponownych zerwań po samym leczeniu zachowawczym (7–17%). Wyjaśnia to anatomia rozerwanego ścięgna, gdzie w około 20% przypadków po zerwaniu tworzy się płat zrolowany uniemożliwiający poprawne gojenie ścięgna [1, 2, 3].
Artrogrypoza, czyli Arthrogryposis Multiplex Congenita (AMC), jest schorzeniem wrodzonym, w którym pełny obraz choroby występuje zaraz po urodzeniu. Wrodzone deformacje ciała nie progresują, ale uniemożliwiają lub w znacznym stopniu utrudniają czynność stawów, aktywność mięśni, co w rezultacie nasila zniekształcenia ciała i uniemożliwia opanowanie funkcji ruchowych.
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa jest chorobą układową o podłożu zapalnym i charakterze postępującym, z okresami zaostrzeń i długotrwałych remisji. Proces zapalny dotyczy głównie tkanki włóknistej, przyczepów więzadeł, ścięgien i torebki, bez błony maziowej, co jest częste w przypadku innych chorób reumatycznych [1–3].
Endoprotezoplastyka (alloplastyka) stawu biodrowego jest zabiegiem chirurgicznym polegającym na wszczepieniu sztucznych elementów stawu. Celem zabiegu jest poprawa warunków biomechanicznych stawu, usprawnienie funkcji lokomocyjnych pacjenta, zniesienie bólu, poprawa ruchomości w uszkodzonym stawie, lokomocji, a w konsekwencji – ogólna poprawa jakości życia.
Jednym z elementów programów rehabilitacyjnych, na który zwrócono uwagę
w ostatnich latach, jest rola czucia proprioceptywnego i kontroli nerwowo-mięśniowej. Czucie proprioceptywne, nazywane inaczej czuciem głębokim, oraz towarzyszące mu mechanizmy nerwowo-mięśniowe stanowią istotny element funkcjonalnej stabilizacji stawów. Do tej pory za kluczowe czynniki stabilizujące stawy uważane były struktury torebkowo-więzadłowe.
Jednakże coraz więcej badań naukowych potwierdza, że podłożem funkcjonalnej stabilności stawów są mechanizmy o charakterze neurologicznych sprzężeń zwrotnych, mające swój początek w strukturach stawowych i mięśniowo-ścięgnistych1 2 3.
