Z Btittą Dietz specjalnie dla „Praktycznej Fizjoterapii i Rehabilitacji” rozmawia dr Marek Wiecheć — redaktor prowadzący czasopisma.
Dr n. med, absolwent kierunku rehabilitacja ruchowa Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, certyfikowany terapeuta PNF, FED, Kinesiology Taping, absolwent wielu kursów w zakresie fizjoterapii. Kierownik Katedry Fizjoterapii WSBiP w Ostrowcu Świętokszyskim., pracownik naukowo-dydaktyczny WSBiP w Ostrowcu Świętokszyskim. Współautor trzech wydań Przewodnika metodycznego po wybranych zabiegach fizykalnych, współautor trzech rozdziałów w Wielkiej Fizjoterapii, autor i współautor rozdziałów w pięciu innych wydawnictwach książkowych, autor i współautor podad 60 artykułów, wystąpień i prac naukowych. Organizator kursów i wykładowca na kurach poświęconych fizykoterapii. Propagator zastosowania fizykoterapii w medycynie weterynaryjnej. Prowadzi własną praktykę fizjoterapeutyczną.
Z Btittą Dietz specjalnie dla „Praktycznej Fizjoterapii i Rehabilitacji” rozmawia dr Marek Wiecheć — redaktor prowadzący czasopisma.
Ból i dysfunkcja zlokalizowane w części szyjnej kręgosłupa mogą być spowodowane m.in. powtarzanymi pozycjami statycznymi ciała, często wymuszonymi i nieergonomicznymi, częstokroć utrzymywanymi w warunkach permanentnego stresu. Zaburzenia te są powodem szeregu dolegliwości, wśród których najczęściej zgłaszane przez pacjentów są przewlekłe dolegliwości bólowe karku i głowy. Zaburzenia w tym obszarze ze względu na liczbę zgromadzonych proprioreceptorów oraz morfologicznie powiązany układ mięśniowo-powięziowy mogą być powodem bólów głowy, zaburzeń utrzymywania równowagi, zaburzeń prawidłowej postawy ciała czy wreszcie zaburzeń stabilizacji stawów kręgosłupa.
Historia wykorzystywania sił trakcyjnych w celach leczniczych była znana już za czasów Hipokratesa. Zachowane źródła pisane podają liczne przykłady wykorzystania trakcji w leczeniu i terapii pacjentów. Najnowszym obecnie osiągnięciem, a jednocześnie najbardziej zaawansowanym technologicznie urządzeniem w zakresie terapii manualnej jest system BTL Dekompresja kręgosłupa. Jest to rodzaj/system terapii mechanicznej, który w bezpieczny i precyzyjny sposób wykorzystuje automatyczne i ukierunkowane siły dekompresyjne, w kontrolowanych cyklach powodując dystrakcję i mobilizację stawów zarówno kręgosłupa, jak i obwodowych.
EVM (muscular vibratory energy) to bezpieczna, bezbolesna i nieinwazyjna terapia o szerokim zakresie wskazań, przynosząca długotrwałe efekty terapeutyczne. Terapia falami wibracyjnymi zwiększa jakość, efektywność oraz skuteczność codziennej fizjoterapii pacjentów na każdym etapie zaawansowania schorzenia, od stanów ostrych po stany przewlekłe, i może stanowić terapię główną pacjenta lub być doskonałym, komplementarnym uzupełnieniem każdej innej stosowanej terapii. Terapia EVM wpływa bowiem na poprawę działania układu proprioceptywnego, a przez to na poprawę kontroli motorycznej.
Terapia zamrożonego barku jest czasochłonna oraz pracochłonna, a oczywistym jest, że pacjentowi zależy na tym, aby jak najszybciej osiągnąć możliwość samodzielnego funkcjonowania. Zazwyczaj pacjent w gabinecie fizjoterapeuty pojawia się w fazie postępującego sztywnienia, gdy nie pomagają żadne dostępne dla niego metody walki z bólem oraz ograniczoną ruchomością.
Główna trudność sterowania ruchami jest rozpatrywana jako konieczność wyłączenia/ redukcji nadmiernych stopni swobody jednych połączeń stawowych w celu podwyższenia kontroli mobilności pozostałych. Ciało ludzkie posiada 240 kinematycznych stopni swobody, 72 przypadają na kończyny górne, a po 25 na każdą z rąk. Oprócz tego sprężystość mięśni agonistycznych i antagonistycznych wprowadza do układu dodatkowe tzw. dynamiczne stopnie swobody, czyniąc z ręki jeden z najdoskonalszych fragmentów układu kostno-stawowo-mięśniowego [2].
Kontuzja w sporcie może prowadzić do negatywnych skutków psychologicznych, które utrudniają skuteczność rehabilitacji i powrót sportowca do zdrowia. Lęk, depresja, obniżone poczucie wartości czy uczucie odosobnienia to tylko nielicznie aspekty utraty równowagi psychicznej związanej z wykluczeniem zawodnika z procesu treningowego i rywalizacji na zawodach. Złość, problemy z koncentracją, nieufność, niechęć w stosunku do proponowanych metod leczenia lub nadmierna aktywność to przykłady zachowania, które fizjoterapeuta może zaobserwować u kontuzjowanego pacjenta w swoim gabinecie. Tym samym fizjoterapeuta potrzebuje podstawowej praktycznej wiedzy psychologicznej do wykorzystania w terapii pacjentów uprawiających sport zawodowo lub amatorsko.
Procedury terapeutyczne zmieniają się na przestrzeni lat, na rynku pojawiają się nowe technologie mające zastosowanie w fizjoterapii. Przykładem może tu być technologia ENF, czyli electro-neuro-feedback, opierająca się przede wszystkim na feedbacku i dostosowaniu bodźca do odpowiedzi tkankowej. Terapia ENF jest celowana, personalizowana i skuteczna.
Mięsak Ewinga jest drugim pod względem częstości występowania rodzajem nowotworu kości u dzieci (tuż po osteosarcoma). Został on opisany po raz pierwszy w 1921 r. przez Jamesa Ewinga. Najczęściej występuje u chłopców (1,5: 1) i jest diagnozowany w okresie pomiędzy 4. a 15. rokiem życia. Należy do grupy guzów drobnokomórkowych neuroektodermalnych wywodzących się z pierwotnie niezróżnicowanych komórek mezenchymy szpiku kostnego. Rozwija się głównie w trzonach i przy nasadach kości długich, rzadziej w kościach płaskich, kręgosłupie.
Rozcięgno podeszwowe (aponeurosis plantaris) utworzone jest przez mocne pasmo łącznotkankowe zaczynające się na guzowatości kości piętowej, a kończące się na podstawie dystalnych części paliczków wszystkich palców. Jest to bardzo silne pasmo, zwykle dwuwarstwowe, biegnie do przodu bezpośrednio na zginaczu krótkim palców i tworzy z nim częściowo jeden element.
Torbiel (cysta) jest to zamknięta struktura wypełniona galaretowatą, płynną lub półpłynną substancją, która normalnie nie występuje w organizmie. Występowanie torbieli jest jednak zjawiskiem dość powszechnym, może ona powstać u osób w różnym wieku, w różnych częściach ciała. Torbiele mogą mieć różne rozmiary – od niewielkich, kilkumilimetrowych, do dużych, mogących powodować ucisk na struktury wewnętrzne, łącznie z przesunięciem poszczególnych narządów.
Prawidłowe funkcjonowanie stawu kolanowego warunkowane jest właściwie działającymi mechanizmami zapewniającymi zarówno stabilność stawu w wyproście (przenoszenie obciążeń), jak i jego ruchomość (mobilność), która umożliwia poruszanie się w przestrzeni.