Fala uderzeniowa od momentu swojego zaistnienia w fizykoterapii na początku lat 90. XX w. była zabiegiem innowacyjnym. Prawdą jest również, że na początku swojej drogi była terapią bardzo kontrowersyjną. Obecnie jest jednak jednym z najpowszechniej stosowanych zabiegów fizykoterapeutycznych o ugruntowanej pozycji i opinii skutecznego narzędzia terapeutycznego.
Autor: Marek Wiecheć
Dr n. med, absolwent kierunku rehabilitacja ruchowa Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, certyfikowany terapeuta PNF, FED, Kinesiology Taping, absolwent wielu kursów w zakresie fizjoterapii. Kierownik Katedry Fizjoterapii WSBiP w Ostrowcu Świętokszyskim., pracownik naukowo-dydaktyczny WSBiP w Ostrowcu Świętokszyskim. Współautor trzech wydań Przewodnika metodycznego po wybranych zabiegach fizykalnych, współautor trzech rozdziałów w Wielkiej Fizjoterapii, autor i współautor rozdziałów w pięciu innych wydawnictwach książkowych, autor i współautor podad 60 artykułów, wystąpień i prac naukowych. Organizator kursów i wykładowca na kurach poświęconych fizykoterapii. Propagator zastosowania fizykoterapii w medycynie weterynaryjnej. Prowadzi własną praktykę fizjoterapeutyczną.
Uszkodzenia splotu ramiennego w dużej mierze dotyczą wypadków komunikacyjnych (ok. 86%). W 54% przypadków ofiarami są motocykliści, 31% stanowią osoby prowadzące samochód, 9% to piesi, a 6% – rowerzyści. Uraz splotu ramiennego najczęściej dotyka mężczyzn. Stanowią oni grupę ok. 91% poszkodowanych między 20. a 25. rokiem życia.
Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS) to najczęstsza choroba układu ruchu. Rozpoznaje się ją u ponad połowy osób po 40. roku życia. Niestety, u co piątej z nich ChZS jest przyczyną istotnego ograniczenia sprawności.
Uszkodzenia nerwów obwodowych mogą być mechaniczne lub być efektem choroby przewlekłej. Niezależnie od ich charakteru niezbędna jest rehabilitacja. Obejmuje ona zarówno zabiegi fizykalne, kinezyterapię, hydroterapię, jak i inne dostępne metody, np. kinesiology taping.
Ból jest głównym objawem diagnostycznym pojawiającym się w różnym rodzaju i natężeniu we wszystkich jednostkach chorobowych. Zdefiniowanie tego objawu oraz poznanie mechanizmów jego powstawania i występowania pozwoliły na lepsze zrozumienie jego etiologii.
Jak wynika z obserwacji, duża część pacjentów ocenia terapię, której jest poddawana, przede wszystkim z punktu widzenia jej skuteczności oraz czasu trwania, zarówno w przypadku pojedynczego zabiegu, jak i całego procesu usprawniania. Nowoczesna fizykoterapia poszukuje nowych form doskonalszej i skuteczniejszej terapii dla możliwie szerokiego grona pacjentów z różnego rodzaju dolegliwościami.
Kwas węglowy do celów terapeutycznych wykorzystuje się już od kilku stuleci. Pierwsze informacje dotyczące korzystnego wpływu kąpieli gazowych CO2 na leczenie dny moczanowej i narośli w obrębie stopy pochodzą z 1778 r. Prawie 100 lat później paryski chirurg Demarquay osiągnął bardzo dobre rezultaty w leczeniu ran, posługując się kąpielami gazowymi. Szeroka dokumentacja terapeutycznego zastosowania kwasu węglowego w medycynie pochodzi z XIX w. Z biegiem lat i z postępującym rozwojem lecznictwa uzdrowiskowego kwas węglowy – a szczególnie wody kwasowęglowe – znalazł zastosowanie w leczeniu coraz większej liczby schorzeń.
Dysplazja stawu biodrowego u dzieci może być trudna do zdiagnozowania. Dlatego w pełnej diagnostyce korzysta się z badań fizycznych oraz obrazowych, jak USG i RTG. Podobnie leczenie rozpoznanej dysplazji nie należy do łatwych. Na wybór właściwej metody leczenia wpływ ma wiek dziecka i rodzaj występującego u niego schorzenia.
Dysplazja stawu biodrowego (łac. dysplasia coxae congenita, ang. hip dysplasia) jest jedną z najczęstszych wad wrodzonych występujących w populacji europejskiej. Jest to dysfunkcja stawów biodrowych, często określana jako dysplazja rozwojowa stawów biodrowych lub DDH. Dokładna przyczyna jej występowania nie jest znana, uważa się jednak, że jest ona wadą rozwojową (DDH), co oznacza, że rozwija się okołourodzeniowo, po urodzeniu, a nawet w dzieciństwie.
Gojenie się ran i powstawanie blizn jest procesem, który wytworzył się w ciągu wielu milionów lat rozwoju filogenetycznego człowieka. Natura wyposażyła nas w możliwość odbudowy integralności tkanki po wystąpieniu uszkodzenia. Wielokrotnie i z różnych powodów dochodzi jednak do sytuacji, kiedy musimy medycznie zainterweniować w proces gojenia się rany i powstawania blizny, tak aby ostateczny efekt naszych działań był jak najkorzystniejszy dla pacjenta.
W okresie ostatniego ćwierćwiecza obserwujemy w Polsce stale pogłębiający się proces starzenia się społeczeństwa. Jest to spowodowane kilkoma czynnikami: wydłużeniem życia, zmniejszoną dzietnością oraz emigracją osób młodych. Od początku lat 90. ubiegłego wieku przeciętny Polak postarzał się o siedem lat [1]. Konsekwencją tego procesu dla służby zdrowia jest zmaganie się z coraz większą liczbą osób ze złożonymi niepełnosprawnościami, m.in. z problemami z poruszaniem się i sprawnością motoryczną. Istotnym elementem fizjoterapii w starzeniu się jest zrozumienie procesów zachodzących w organizmie oraz sposobów zapobiegania im lub ich łagodzenia.
Jak stworzyć terapię, która w warunkach ziemskiego ciążenia ograniczałaby siłę jego oddziaływania i dawała pacjentom szansę na samodzielne chodzenie? Jedną z możliwości jest zastosowanie w terapii pacjentów urządzenia Alter-G, innowacyjnego projektu wymyślonego i opracowanego w NASA, a zaadaptowanego i wdrożonego z powodzeniem do działań medycznych, terapeutycznych i sportowych. System odciążania pacjenta, a także współpracujące z nim w ramach tego samego urządzenia systemy monitorujące ruch pacjenta zapewniają pełną kontrolę i eliminują z terapii element przypadkowości.