Autor: Agnieszka Książek-Czekaj

Dolegliwości bólowe kręgosłupa dotykają każdego człowieka. Niestety, liczba pacjentów cierpiących na ból jest coraz większa, a średnia wieku chorych się zmniejsza. Pacjenci skarżą się na przewlekłe, nawracające dolegliwości i w kompetencjach fizjoterapeutów jest pokierowanie procesem leczenia w taki sposób, aby napady bólowe stawały się coraz rzadsze, a pacjent poradził sobie z nimi w miarę możliwości w warunkach domowych.

Ból kręgosłupa to obecnie jedna z najczęściej występujących dolegliwości wśród pacjentów. Zwykle bóle w odcinku lędźwiowym mają charakter epizodyczny i u prawie 90% pacjentów mają tendencję do samoograniczania się w ciągu sześciu tygodni. Czasami ustępują po odpoczynku czy zmianie pozycji i nie wymagają specyficznego leczenia. Jednak niejednokrotnie epizody bólowe nawracają, stają się coraz częstsze, intensywniejsze, mają tendencję do chronifikacji. Stopniowo mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie. Statystyki podają, że ok. 80% ludzi odczuwa dolegliwości bólowe kręgosłupa przynajmniej raz w życiu [1]. Skala problemu jest więc ogromna. Jak pozbyć się bólu? W jaki sposób zapobiegać jego nawrotom? Co pacjent może dla siebie zrobić w warunkach domowych?

Zjawisko bólu jest znane każdemu człowiekowi. W zasadzie już sam poród stanowi kwintesencję bólu zarówno dla matki, jak i dla nowo narodzonego dziecka. Współczesna medycyna jest obarczona dwoma podstawowymi zadaniami. Pierwszym z nich jest rozpoznawanie chorób, ustalanie planu ich leczenia oraz — jeśli to możliwe — zapobieganie im. Drugim celem jest przynoszenie ulgi w cierpieniu. Trzeba jednak pamiętać, że ból jest zwykle objawem jakiejś choroby i tak trzeba go traktować — jako problem do rozwiązania.

Ból to negatywne odczucie, które z pewnością towarzyszyło każdemu niejednokrotnie w ciągu życia. O ile mija w krótkim czasie i nie pozostawia po sobie śladu, szybko się o nim zapomina. W przypadku częstego występowania lub dużej intensyfikacji może jednak mieć negatywny wpływ na wiele aspektów życia – od codziennych aktywności, poprzez postrzeganie własnego ciała i możliwości ruchowych, aż po zwiększone ryzyko depresji.

Leczenie bólu i urazów tkanek miękkich we współczesnej medycynie niesie ze sobą wiele wyzwań. Dostęp do różnorodnie działających substancji oraz odmienne drogi podania leku zwiększają skuteczność terapii, dostosowują ją do natężenia i rodzaju bólu, wieku chorego i schorzeń współistniejących.

Mięsak Ewinga jest drugim pod względem częstości występowania rodzajem nowotworu kości u dzieci (tuż po osteosarcoma). Został on opisany po raz pierwszy w 1921 r. przez Jamesa Ewinga. Najczęściej występuje u chłopców (1,5: 1) i jest diagnozowany w okresie pomiędzy 4. a 15. rokiem życia. Należy do grupy guzów drobnokomórkowych neuroektodermalnych wywodzących się z pierwotnie niezróżnicowanych komórek mezenchymy szpiku kostnego. Rozwija się głównie w trzonach i przy nasadach kości długich, rzadziej w kościach płaskich, kręgosłupie.

Rozcięgno podeszwowe (aponeurosis plantaris) utworzone jest przez mocne pasmo łącznotkankowe zaczynające się na guzowatości kości piętowej, a kończące się na podstawie dystalnych części paliczków wszystkich palców. Jest to bardzo silne pasmo, zwykle dwuwarstwowe, biegnie do przodu bezpośrednio na zginaczu krótkim palców i tworzy z nim częściowo jeden element.

Prawidłowe funkcjonowanie stawu kolanowego warunkowane jest właściwie działającymi mechanizmami zapewniającymi zarówno stabilność stawu w wyproście (przenoszenie obciążeń), jak i jego ruchomość (mobilność), która umożliwia poruszanie się w przestrzeni.