Obecnie leczenie chirurgiczne stało się bardzo popularną gałęzią medycyny. Dzięki postępowi technologii medycznej możliwe stało się niesienie pomocy pacjentom, którzy jeszcze niedawno byli skazani na cierpienie. Niestety, zabiegi chirurgiczne oprócz oczywistych zalet mają również swoiste skutki uboczne. Należą do nich blizny, które są wynikiem przekroczenia ciągłości tkanki.
Choroba zwyrodnieniowa stawów jest istotnym problemem w coraz bardziej starzejącym się społeczeństwie (w ostatnich latach notuje się związany z tym wzrost zachorowań). Zmiany zwyrodnieniowe stanowią jedną z podstawowych przyczyn zarówno niepełnosprawności, jak i bólu przewlekłego. Do tej pory nie zostały w pełni określone przyczyny powstawania tego schorzenia, przez co jego leczenie stanowi ogromny problem.
Ból jest głównym objawem diagnostycznym pojawiającym się w różnym rodzaju i natężeniu we wszystkich jednostkach chorobowych. Zdefiniowanie tego objawu oraz poznanie mechanizmów jego powstawania i występowania pozwoliły na lepsze zrozumienie jego etiologii.
Dysplazja stawu biodrowego u dzieci może być trudna do zdiagnozowania. Dlatego w pełnej diagnostyce korzysta się z badań fizycznych oraz obrazowych, jak USG i RTG. Podobnie leczenie rozpoznanej dysplazji nie należy do łatwych. Na wybór właściwej metody leczenia wpływ ma wiek dziecka i rodzaj występującego u niego schorzenia.
Dysplazja stawu biodrowego (łac. dysplasia coxae congenita, ang. hip dysplasia) jest jedną z najczęstszych wad wrodzonych występujących w populacji europejskiej. Jest to dysfunkcja stawów biodrowych, często określana jako dysplazja rozwojowa stawów biodrowych lub DDH. Dokładna przyczyna jej występowania nie jest znana, uważa się jednak, że jest ona wadą rozwojową (DDH), co oznacza, że rozwija się okołourodzeniowo, po urodzeniu, a nawet w dzieciństwie.
Gojenie się ran i powstawanie blizn jest procesem, który wytworzył się w ciągu wielu milionów lat rozwoju filogenetycznego człowieka. Natura wyposażyła nas w możliwość odbudowy integralności tkanki po wystąpieniu uszkodzenia. Wielokrotnie i z różnych powodów dochodzi jednak do sytuacji, kiedy musimy medycznie zainterweniować w proces gojenia się rany i powstawania blizny, tak aby ostateczny efekt naszych działań był jak najkorzystniejszy dla pacjenta.
W okresie ostatniego ćwierćwiecza obserwujemy w Polsce stale pogłębiający się proces starzenia się społeczeństwa. Jest to spowodowane kilkoma czynnikami: wydłużeniem życia, zmniejszoną dzietnością oraz emigracją osób młodych. Od początku lat 90. ubiegłego wieku przeciętny Polak postarzał się o siedem lat [1]. Konsekwencją tego procesu dla służby zdrowia jest zmaganie się z coraz większą liczbą osób ze złożonymi niepełnosprawnościami, m.in. z problemami z poruszaniem się i sprawnością motoryczną. Istotnym elementem fizjoterapii w starzeniu się jest zrozumienie procesów zachodzących w organizmie oraz sposobów zapobiegania im lub ich łagodzenia.
Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization –
WHO) i Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji (International Continence Society – ICS) nietrzymanie moczu (NTM) to niezależny od woli wyciek moczu przez cewkę moczową, który w efekcie powoduje problemy higieniczne i utrudnia kontakty międzyludzkie. Wśród kobiet NTM występuje znacznie częściej niż inne bardziej rozpowszechnione choroby przewlekłe. Nietrzymanie moczu, jako temat dosyć wstydliwy i rzadko poruszany w rozmowach, urasta do rangi problemu społecznego.
Określenie „skolioza” jest pojęciem ogólnym. Pochodzi z języka greckiego
i oznacza krzywą charakteryzującą jedno lub więcej patologicznych skrzywień kręgosłupa powstałych głównie w okresie wzrostu człowieka. Etiologia skolioz idiopatycznych nie jest znana. Prawdopodobnych przyczyn wywołujących patologiczne skrzywienia kręgosłupa jest wiele. U dzieci w okresie wzrostu deformacje kręgosłupa mogą się pogłębiać i prowadzić do wielu ciężkich zaburzeń.
Proces leczenia skolioz jest trudny i skomplikowany, o czym świadczy
różnorodność metod podejmujących leczenie tego schorzenia. Metoda FED
(ang. fixation, elongation, derotation) to nowatorska propozycja terapii skoliozy.
Staw barkowy (a dokładnie ramienno-łopatkowy) jest stawem kulistym wolnym, o największym zakresie ruchu spośród wszystkich stawów organizmu. Związane jest to ze stosunkowo małą panewką w porównaniu z dużą głową kości ramiennej oraz obszerną i luźną torebką stawową (przybiera ona kształt luźnego długiego i obszernego worka). Niestety, ma to wpływ na niewielką stabilność stawu i jego dużą podatność na różnego rodzaju kontuzje, urazy i uszkodzenia. Jednym z najczęściej występujących jest zwichnięcie przednie stawu barkowego.
Torbiel galaretowata (ganglion) to zbudowana z tkanki łącznej, nienowotworowa przestrzeń jamista wypełniona płynem lub galaretowatą substancją, posiadająca otoczkę ze zbitej tkanki łącznej. Gangliony lokalizują się najczęściej w okolicy torebek stawowych lub pochewek ścięgnistych, lecz pomimo położenia w bezpośrednim sąsiedztwie tych struktur nie są one połączone ani ze stawem, ani z pochewką ścięgna. Zazwyczaj umiejscawiają się w okolicy nadgarstka, rzadziej lokalizuje się je w obrębie stopy czy stawu kolanowego.