Kaletki są istotne w prawidłowym działaniu biomechanicznym stawu oraz mięśni i ścięgien, jednocześnie stanowią ważną, integralną część stawu, w którego okolicy występują. Głównym działaniem kaletki jest zmniejszenie tarcia pomiędzy strukturami podlegającymi obciążeniom. Są one również odpowiedzialne za pełnienie funkcji ochronnych.
Autor: Agnieszka Książek-Czekaj
Absolwentka UJK w Kiecach i AWF w Warszawie. studiowała fizjoterapię, w 2015 uzyskała tytuł specjalisty. Ukończyła liczne szkolenia z zakresu fizjoterapii, uczestniczka licznych konferencji i autorka licznych publikacji. Od 2006 roku pracuje z pacjentami dorosłymi oraz dziećmi. W zakresie jej zainteresowań znajduje się ortopedia, wady postawy oraz dysfunkcje stawów skroniowo-żuchwowych.
Choroba zwyrodnieniowa stawów jest najczęstszą chorobą układu ruchu. Do gabinetów fizjoterapeutów regularnie zgłaszają się pacjenci cierpiący na osteoartrozę. Jednym z ważnych zadań fizjoterapeuty jest wsparcie swoich podopiecznych podczas procesu leczenia. Jak to skutecznie robić?
Wiosna to początek sezonu sportowego i... początek możliwych problemów ze stawami. Aktywny tryb życia staje się w naszym społeczeństwie coraz popularniejszy, nie tylko wśród młodych osób. Uprawianie sportu jest modne. Dzięki dużej dostępności do boisk, siłowni, kortów, ścieżek rowerowych i tras dla biegaczy w dużych miastach aktywność sportowa możliwa jest na wyciągnięcie ręki.
Choroba zwyrodnieniowa stawów to schorzenie reumatologiczne, bardzo mocno rozpowszechnione we współczesnym świecie (należy do najczęściej występujących chorób). Szacuje się, że w 2017 r. dotyczyło ono ok. 303 mln ludzi na całym świecie [1], co niejednokrotnie jest związane ze starzeniem się społeczeństwa oraz regularnym wzrostem liczby osób dotkniętych nadwagą. Po 75. roku życia choroba zwyrodnieniowa stawów dotyka ok. 75% populacji [2].
Obecnie leczenie chirurgiczne stało się bardzo popularną gałęzią medycyny. Dzięki postępowi technologii medycznej możliwe stało się niesienie pomocy pacjentom, którzy jeszcze niedawno byli skazani na cierpienie. Niestety, zabiegi chirurgiczne oprócz oczywistych zalet mają również swoiste skutki uboczne. Należą do nich blizny, które są wynikiem przekroczenia ciągłości tkanki.
Choroba zwyrodnieniowa stawów jest istotnym problemem w coraz bardziej starzejącym się społeczeństwie (w ostatnich latach notuje się związany z tym wzrost zachorowań). Zmiany zwyrodnieniowe stanowią jedną z podstawowych przyczyn zarówno niepełnosprawności, jak i bólu przewlekłego. Do tej pory nie zostały w pełni określone przyczyny powstawania tego schorzenia, przez co jego leczenie stanowi ogromny problem.
Ból jest głównym objawem diagnostycznym pojawiającym się w różnym rodzaju i natężeniu we wszystkich jednostkach chorobowych. Zdefiniowanie tego objawu oraz poznanie mechanizmów jego powstawania i występowania pozwoliły na lepsze zrozumienie jego etiologii.
Dysplazja stawu biodrowego u dzieci może być trudna do zdiagnozowania. Dlatego w pełnej diagnostyce korzysta się z badań fizycznych oraz obrazowych, jak USG i RTG. Podobnie leczenie rozpoznanej dysplazji nie należy do łatwych. Na wybór właściwej metody leczenia wpływ ma wiek dziecka i rodzaj występującego u niego schorzenia.
Dysplazja stawu biodrowego (łac. dysplasia coxae congenita, ang. hip dysplasia) jest jedną z najczęstszych wad wrodzonych występujących w populacji europejskiej. Jest to dysfunkcja stawów biodrowych, często określana jako dysplazja rozwojowa stawów biodrowych lub DDH. Dokładna przyczyna jej występowania nie jest znana, uważa się jednak, że jest ona wadą rozwojową (DDH), co oznacza, że rozwija się okołourodzeniowo, po urodzeniu, a nawet w dzieciństwie.
Gojenie się ran i powstawanie blizn jest procesem, który wytworzył się w ciągu wielu milionów lat rozwoju filogenetycznego człowieka. Natura wyposażyła nas w możliwość odbudowy integralności tkanki po wystąpieniu uszkodzenia. Wielokrotnie i z różnych powodów dochodzi jednak do sytuacji, kiedy musimy medycznie zainterweniować w proces gojenia się rany i powstawania blizny, tak aby ostateczny efekt naszych działań był jak najkorzystniejszy dla pacjenta.
W okresie ostatniego ćwierćwiecza obserwujemy w Polsce stale pogłębiający się proces starzenia się społeczeństwa. Jest to spowodowane kilkoma czynnikami: wydłużeniem życia, zmniejszoną dzietnością oraz emigracją osób młodych. Od początku lat 90. ubiegłego wieku przeciętny Polak postarzał się o siedem lat [1]. Konsekwencją tego procesu dla służby zdrowia jest zmaganie się z coraz większą liczbą osób ze złożonymi niepełnosprawnościami, m.in. z problemami z poruszaniem się i sprawnością motoryczną. Istotnym elementem fizjoterapii w starzeniu się jest zrozumienie procesów zachodzących w organizmie oraz sposobów zapobiegania im lub ich łagodzenia.
Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization –
WHO) i Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji (International Continence Society – ICS) nietrzymanie moczu (NTM) to niezależny od woli wyciek moczu przez cewkę moczową, który w efekcie powoduje problemy higieniczne i utrudnia kontakty międzyludzkie. Wśród kobiet NTM występuje znacznie częściej niż inne bardziej rozpowszechnione choroby przewlekłe. Nietrzymanie moczu, jako temat dosyć wstydliwy i rzadko poruszany w rozmowach, urasta do rangi problemu społecznego.