Osteoporoza jest chorobą, której częstość występowania wzrasta z wiekiem. U jej podstaw leży obniżenie wytrzymałości, która zwiększa prawdopodobieństwo łamliwości kości. Ze względu na zasięg i następstwa osteoporoza jest zaliczana do grupy schorzeń o znaczeniu społecznym. W związku ze starzeniem się społeczeństwa może się ona stać jeszcze większym problemem niż do tej pory. Koszty leczenia złamań niskoenergetycznych i opieki nad pacjentami tracącymi w ich wyniku pełną sprawność są coraz wyższe. Bardzo ważne staje się więc holistyczne podejście do zapobiegania osteoporozie i jej leczenia, uwzględniające zapobieganie złamaniom, leczenie farmakologiczne, aktywność, dietę oraz właściwą suplementację.
Autor: Agnieszka Książek-Czekaj
Absolwentka UJK w Kiecach i AWF w Warszawie. studiowała fizjoterapię, w 2015 uzyskała tytuł specjalisty. Ukończyła liczne szkolenia z zakresu fizjoterapii, uczestniczka licznych konferencji i autorka licznych publikacji. Od 2006 roku pracuje z pacjentami dorosłymi oraz dziećmi. W zakresie jej zainteresowań znajduje się ortopedia, wady postawy oraz dysfunkcje stawów skroniowo-żuchwowych.
Lato to czas wzmożonej aktywności na świeżym powietrzu – bieganie, jazda na rowerze, gry zespołowe, a także piesze wędrówki. Niestety, to również okres, gdy częściej dochodzi do urazów. Skręcenia, stłuczenia, nadwyrężenia mięśni czy ścięgien mogą skutecznie pokrzyżować letnie plany. Jak postępować w przypadku kontuzji i jak skutecznie przyspieszyć powrót do pełnej sprawności?
Celem postępowania fizjoterapeutycznego u pacjenta z blizną jest przywrócenie funkcjonalności obszaru, w którym się ona znajduje. Aby tego dokonać, niejednokrotnie należy wprowadzić odpowiednie działania terapeutyczne. Obecnie brak jednoznacznych procedur prowadzenia terapii pacjenta z blizną. Postępowanie jest w głównej mierze uzależnione od doświadczenia fizjoterapeuty, czasu, który minął od powstania blizny, mechanizmu, w którym ona powstała, oraz dolegliwości odczuwanych przez pacjenta.
Choroba zwyrodnieniowa (osteoarthritis — OA) jest najczęstszą chorobą układu ruchu. Częstość jej występowania w społeczeństwie rośnie wraz z wiekiem. Jest to proces toczący się latami. Przebieg choroby zwyrodnieniowej w dużym stopniu jest uzależniony od wczesnego wykrycia oraz multidyscyplinarnego, ale zindywidualizowanego podejścia do pacjenta i jego dolegliwości.
Obecnie dolegliwości bólowe aparatu ruchu stają się coraz częstszym problemem w społeczeństwie. Dodatkowe obciążenia związane z wielochorobowością oraz działania niepożądane związane ze stosowaniem NLPZ w formie doustnej zaczynają stanowić problem w leczeniu dolegliwości w obrębie aparatu mięśniowo-szkieletowego. Leki działające miejscowo stają się bezpieczną alternatywą dla pacjentów.
Dolegliwości bólowe kręgosłupa dotykają każdego człowieka. Niestety, liczba pacjentów cierpiących na ból jest coraz większa, a średnia wieku chorych się zmniejsza. Pacjenci skarżą się na przewlekłe, nawracające dolegliwości i w kompetencjach fizjoterapeutów jest pokierowanie procesem leczenia w taki sposób, aby napady bólowe stawały się coraz rzadsze, a pacjent poradził sobie z nimi w miarę możliwości w warunkach domowych.
Ból kręgosłupa to obecnie jedna z najczęściej występujących dolegliwości wśród pacjentów. Zwykle bóle w odcinku lędźwiowym mają charakter epizodyczny i u prawie 90% pacjentów mają tendencję do samoograniczania się w ciągu sześciu tygodni. Czasami ustępują po odpoczynku czy zmianie pozycji i nie wymagają specyficznego leczenia. Jednak niejednokrotnie epizody bólowe nawracają, stają się coraz częstsze, intensywniejsze, mają tendencję do chronifikacji. Stopniowo mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie. Statystyki podają, że ok. 80% ludzi odczuwa dolegliwości bólowe kręgosłupa przynajmniej raz w życiu [1]. Skala problemu jest więc ogromna. Jak pozbyć się bólu? W jaki sposób zapobiegać jego nawrotom? Co pacjent może dla siebie zrobić w warunkach domowych?
Ból to negatywne odczucie, które z pewnością towarzyszyło każdemu niejednokrotnie w ciągu życia. O ile mija w krótkim czasie i nie pozostawia po sobie śladu, szybko się o nim zapomina. W przypadku częstego występowania lub dużej intensyfikacji może jednak mieć negatywny wpływ na wiele aspektów życia – od codziennych aktywności, poprzez postrzeganie własnego ciała i możliwości ruchowych, aż po zwiększone ryzyko depresji.
Leczenie bólu i urazów tkanek miękkich we współczesnej medycynie niesie ze sobą wiele wyzwań. Dostęp do różnorodnie działających substancji oraz odmienne drogi podania leku zwiększają skuteczność terapii, dostosowują ją do natężenia i rodzaju bólu, wieku chorego i schorzeń współistniejących.
Mięsak Ewinga jest drugim pod względem częstości występowania rodzajem nowotworu kości u dzieci (tuż po osteosarcoma). Został on opisany po raz pierwszy w 1921 r. przez Jamesa Ewinga. Najczęściej występuje u chłopców (1,5: 1) i jest diagnozowany w okresie pomiędzy 4. a 15. rokiem życia. Należy do grupy guzów drobnokomórkowych neuroektodermalnych wywodzących się z pierwotnie niezróżnicowanych komórek mezenchymy szpiku kostnego. Rozwija się głównie w trzonach i przy nasadach kości długich, rzadziej w kościach płaskich, kręgosłupie.
Rozcięgno podeszwowe (aponeurosis plantaris) utworzone jest przez mocne pasmo łącznotkankowe zaczynające się na guzowatości kości piętowej, a kończące się na podstawie dystalnych części paliczków wszystkich palców. Jest to bardzo silne pasmo, zwykle dwuwarstwowe, biegnie do przodu bezpośrednio na zginaczu krótkim palców i tworzy z nim częściowo jeden element.
Prawidłowe funkcjonowanie stawu kolanowego warunkowane jest właściwie działającymi mechanizmami zapewniającymi zarówno stabilność stawu w wyproście (przenoszenie obciążeń), jak i jego ruchomość (mobilność), która umożliwia poruszanie się w przestrzeni.