Sarkopenia diagnostyka, następstwa i postępowanie

W 1988 r. na posiedzeniu naukowym w Albuquerque (USA) Irwin Rosenberg zaproponował wprowadzenie nowego określenia na zwiększający się wraz z wiekiem spadek masy mięśniowej – sarkopenia (od greckich słów sarx – ciało i penia – utrata) [2, 3]. Definicja ta okazała się jednak niewystarczająca do opisania skali tego zjawiska oraz jego konsekwencji dla organizmu człowieka. W związku z tym postanowiono rozszerzyć definicję sarkopenii i określono ją jako występujący wraz z wiekiem uogólniony i progresywny spadek masy mięśni szkieletowych oraz związany z tym spadek ich siły, któremu towarzyszą pogorszenie stanu funkcjonalnego oraz deficyt mobilności i sprawności funkcjonalnej, które warunkują pogorszenie jakości życia, a w konsekwencji mogą prowadzić do śmierci. W roku 2010 został opublikowany pierwszy „Europejski konsensus w sprawie definicji i diagnostyki sarkopenii”. Został opracowany przez Europejską Grupę Roboczą ds. Sarkopenii u Starszych Osób (EWGSOP, The European Working Group on Sarcopenia in Older People) [4, 5]. 

R e k l a m a

Diagnostyka sarkopenii

Jeszcze do niedawna sarkopenia nie była traktowana jako choroba w pełnym rozumieniu tego słowa, jednak w chwili obecnej znajduje się ona w międzynarodowej klasyfikacji chorób ICD-10-CM [21]. Objawy sarkopenii to osłabienie mięśniowe, szybko powstające zmęczenie, niska wytrzymałość na wysiłek, zaburzenia równowagi i koordynacji ruchowej, często – chudnięcie (wyjątek stanowi otyłość sarkopeniczna). Osłabienie przepony może zwiększać częstość przepukliny rozworu przełykowego i powodować utrudnienie oddychania i defekacji. Utrata masy mięśniowej łączy się ponadto ze zmniejszeniem rezerw energetycznych, czego dalszą konsekwencją mogą być zaburzenia termoregulacji i brak gorączki jako sygnału obronnego przy zakażeniach [37]. 
Wczesna interwencja związana z szybkim wprowadzeniem fizjoterapii oraz suplementacji może zatrzymać progres choroby, a nawet zmniejszyć jej negatywne skutki. Jednak obecnie jest ona najczęściej diagnozowana w stadium krytycznym, kiedy u pacjenta występują już duże zaburzenia funkcjonalne [22]. ...