Główna trudność sterowania ruchami jest rozpatrywana jako konieczność wyłączenia/ redukcji nadmiernych stopni swobody jednych połączeń stawowych w celu podwyższenia kontroli mobilności pozostałych. Ciało ludzkie posiada 240 kinematycznych stopni swobody, 72 przypadają na kończyny górne, a po 25 na każdą z rąk. Oprócz tego sprężystość mięśni agonistycznych i antagonistycznych wprowadza do układu dodatkowe tzw. dynamiczne stopnie swobody, czyniąc z ręki jeden z najdoskonalszych fragmentów układu kostno-stawowo-mięśniowego [2].
Autor: Marek Wiecheć
Dr n. med, absolwent kierunku rehabilitacja ruchowa Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, certyfikowany terapeuta PNF, FED, Kinesiology Taping, absolwent wielu kursów w zakresie fizjoterapii. Kierownik Katedry Fizjoterapii WSBiP w Ostrowcu Świętokszyskim., pracownik naukowo-dydaktyczny WSBiP w Ostrowcu Świętokszyskim. Współautor trzech wydań Przewodnika metodycznego po wybranych zabiegach fizykalnych, współautor trzech rozdziałów w Wielkiej Fizjoterapii, autor i współautor rozdziałów w pięciu innych wydawnictwach książkowych, autor i współautor podad 60 artykułów, wystąpień i prac naukowych. Organizator kursów i wykładowca na kurach poświęconych fizykoterapii. Propagator zastosowania fizykoterapii w medycynie weterynaryjnej. Prowadzi własną praktykę fizjoterapeutyczną.
Kontuzja w sporcie może prowadzić do negatywnych skutków psychologicznych, które utrudniają skuteczność rehabilitacji i powrót sportowca do zdrowia. Lęk, depresja, obniżone poczucie wartości czy uczucie odosobnienia to tylko nielicznie aspekty utraty równowagi psychicznej związanej z wykluczeniem zawodnika z procesu treningowego i rywalizacji na zawodach. Złość, problemy z koncentracją, nieufność, niechęć w stosunku do proponowanych metod leczenia lub nadmierna aktywność to przykłady zachowania, które fizjoterapeuta może zaobserwować u kontuzjowanego pacjenta w swoim gabinecie. Tym samym fizjoterapeuta potrzebuje podstawowej praktycznej wiedzy psychologicznej do wykorzystania w terapii pacjentów uprawiających sport zawodowo lub amatorsko.
Procedury terapeutyczne zmieniają się na przestrzeni lat, na rynku pojawiają się nowe technologie mające zastosowanie w fizjoterapii. Przykładem może tu być technologia ENF, czyli electro-neuro-feedback, opierająca się przede wszystkim na feedbacku i dostosowaniu bodźca do odpowiedzi tkankowej. Terapia ENF jest celowana, personalizowana i skuteczna.
Mięsak Ewinga jest drugim pod względem częstości występowania rodzajem nowotworu kości u dzieci (tuż po osteosarcoma). Został on opisany po raz pierwszy w 1921 r. przez Jamesa Ewinga. Najczęściej występuje u chłopców (1,5: 1) i jest diagnozowany w okresie pomiędzy 4. a 15. rokiem życia. Należy do grupy guzów drobnokomórkowych neuroektodermalnych wywodzących się z pierwotnie niezróżnicowanych komórek mezenchymy szpiku kostnego. Rozwija się głównie w trzonach i przy nasadach kości długich, rzadziej w kościach płaskich, kręgosłupie.
Rozcięgno podeszwowe (aponeurosis plantaris) utworzone jest przez mocne pasmo łącznotkankowe zaczynające się na guzowatości kości piętowej, a kończące się na podstawie dystalnych części paliczków wszystkich palców. Jest to bardzo silne pasmo, zwykle dwuwarstwowe, biegnie do przodu bezpośrednio na zginaczu krótkim palców i tworzy z nim częściowo jeden element.
Torbiel (cysta) jest to zamknięta struktura wypełniona galaretowatą, płynną lub półpłynną substancją, która normalnie nie występuje w organizmie. Występowanie torbieli jest jednak zjawiskiem dość powszechnym, może ona powstać u osób w różnym wieku, w różnych częściach ciała. Torbiele mogą mieć różne rozmiary – od niewielkich, kilkumilimetrowych, do dużych, mogących powodować ucisk na struktury wewnętrzne, łącznie z przesunięciem poszczególnych narządów.
Prawidłowe funkcjonowanie stawu kolanowego warunkowane jest właściwie działającymi mechanizmami zapewniającymi zarówno stabilność stawu w wyproście (przenoszenie obciążeń), jak i jego ruchomość (mobilność), która umożliwia poruszanie się w przestrzeni.
Złamania w obrębie kończyn górnych są bardzo częste, szczególnie w okresie późnojesiennym, zimowym i wczesnowiosennym. Związane jest to m.in. z wykorzystywaniem odruchu obronnego, w którym kończyny górne pełnią funkcję amortyzatora i osłony przed możliwymi cięższymi urazami.
Działanie terapeutyczne zabiegów fizykalnych polegających na łączeniu różnych (wybranych) energii nie jest do końca poznane. Prawdopodobnie polega ono na powstaniu pewnego rodzaju synergii lub komplementarności pomiędzy zastosowanymi energiami. Niemniej jednak, na podstawie literatury, a przede wszystkim na bazie własnych doświadczeń można stwierdzić, że łączenie różnych bodźców (energii) fizykalnych zdecydowanie przyspiesza uzyskanie oczekiwanego efektu terapeutycznego, skraca czas wykonywania zabiegu, a tym samym jest niezwykle przydatne w pracy fizykoterapeuty
Problem odpowiedniego dokumentowania stanu pacjenta, obiektywizacji, monitorowania i kwantyfikacji prowadzonej terapii, jej postępów lub ich braku stanowił od zawsze poważne wyzwanie dla fizjoterapeutów.
Termoterapia to zastosowanie do potrzeb leczenia temperatury otoczenia wyższej od temperatury ciała pacjenta (ciepłolecznictwo) lub w przypadku leczenia zimnem – temperatury znacznie niższej od fizjologicznej temperatury ciała (zimnolecznictwo).
Paluch koślawy (hallux valgus) to deformacja w obrębie pierwszego promienia stopy polegająca na wysunięciu głowy I kości śródstopia w kierunku przyśrodkowym z charakterystycznym wybrzuszeniem tej okolicy. Deformacja ta wpływa negatywnie na jakość życia, powodując dolegliwości bólowe i niejednokrotnie zaburzając mechanikę chodu. Jest defektem nie tylko medycznym, ale również kosmetycznym. Dolegliwość ta występuje bardzo często, dotyczy w większej mierze kobiet. Stwierdzana jest najczęściej w wieku ok. 40 lat, chociaż może pojawiać się również u młodzieży i dzieci [1, 9].