Dzięki dziedzinie psychosomatyki coraz silniejsze staje się połączenie wiedzy z zakresu psychologii, neuropsychologii i fizjoterapii w pracy z pacjentami. Pacjenci bardzo często nie są świadomi faktycznych negatywnych skutków stresu, jakie sygnalizuje im ich własny organizm. Ma to związek m.in. z brakiem mierzalnych narzędzi diagnostycznych, które przekonują pacjenta i pozwalają mu poznać i zaakceptować stan swojego zdrowia oraz metody leczenia.
Autor: Joanna Budzis
Mgr
psycholog sportu, STREAMline Leadership Academy w Warszawie
Kontuzja w sporcie może prowadzić do negatywnych skutków psychologicznych, które utrudniają skuteczność rehabilitacji i powrót sportowca do zdrowia. Lęk, depresja, obniżone poczucie wartości czy uczucie odosobnienia to tylko nielicznie aspekty utraty równowagi psychicznej związanej z wykluczeniem zawodnika z procesu treningowego i rywalizacji na zawodach. Złość, problemy z koncentracją, nieufność, niechęć w stosunku do proponowanych metod leczenia lub nadmierna aktywność to przykłady zachowania, które fizjoterapeuta może zaobserwować u kontuzjowanego pacjenta w swoim gabinecie. Tym samym fizjoterapeuta potrzebuje podstawowej praktycznej wiedzy psychologicznej do wykorzystania w terapii pacjentów uprawiających sport zawodowo lub amatorsko.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) rozpoznaje szeroko pojęte zjawisko bólu jako subiektywne odczucie i sugeruje specjalistom medycznym zmianę w podejściu do rozpoznania i leczenia tego zjawiska z perspektywy tylko biomedycznej na biopsychospołeczny model podejścia do zdrowia [1].
Określenie przyczyn odczuwania bólu i schorzenia może być utrudnione przy występowaniu potencjalnych, dodatkowych przyczyn/elementów napięcia o naturze psychologicznej i psychospołecznej. Zaplanowanie optymalnej formy terapii może wymagać od fizjoterapeuty rozpoznania i rozpatrzenia współwystępującego stresu niezwiązanego z bólem (ang. non-pain-related) wpływającego na to napięcie i aktualny stan zdrowia pacjenta.