Protokół postępowania terapeutycznego w przypadku barku zamrożonego przy wykorzystaniu terapii ENF

Obręcz kończyny górnej jest strukturą obejmującą cztery stawy. Są to:

• staw mostkowo-obojczykowy,
• staw barkowo-obojczykowy,
• staw ramienny, 
• staw łopatkowo-żebrowy.

Konstrukcja biomechaniczna obręczy barkowej oraz mięśnie działające na wymienione stawy pozwalają na wykonywanie ruchu we wszystkich kierunkach, zapewniając niezwykłą funkcjonalność, którą każdy pacjent docenia szczególnie wtedy, gdy zaczynają się pojawiać dolegliwości bólowe oraz ograniczenie ruchomości.

Jednym z powszechnych schorzeń, z którymi pacjenci zgłaszają się do gabinetu fizjoterapii, jest tzw. bark zamrożony. „Zamrożony bark” to powszechnie stosowana nazwa, która odnosi się do grupy schorzeń i dysfunkcji stawu barkowego o różnej etiologii, których głównymi objawami są czynne oraz bierne ograniczenie ruchomości stawu barkowego, jak również ból o różnym charakterze i różnym nasileniu. 

Klasyfikuje się postać pierwotną, która pojawia się bez wyraźnych przyczyn, oraz postać wtórną, której przyczyna może leżeć w niewielkim urazie, zabiegu operacyjnym czy długotrwałym unieruchomieniu. Bark zamrożony może towarzyszyć również zapaleniu stawu barkowego, zapaleniu ścięgna, którego efektem może być jego zwapnienie, oraz urazom stożka rotatorów. 

Choroba przebiega w trzech etapach:

• faza zamrażania – od trzech do sześciu miesięcy. Charakteryzuje się występowaniem dolegliwości bólowych głównie w nocy i podczas ruchów. Mają one chara...