Kinesiology taping jako propozycja postępowania fizjoterapeutycznego w sporcie

W latach 70. XX w. japoński chiropraktyk dr Kenzo Kase, prezes Narodowej Szkoły Chiropraktyków w Japonii, a także absolwent Uniwersytetu w Meiji oraz Narodowej Szkoły Chiropraktyków w Chicago, stworzył koncepcję kinesiotapingu. Przez wiele lat usiłował zrozumieć, dlaczego dopiero wielokrotnie powtarzana u tych samych pacjentów terapia znosi dolegliwości bólowe. Doszedł do wniosku, że wzmożone napięcie mięśniowe zaburza biomechanikę stawów, a terapia masażami rozluźnia mięśnie, zmniejszając ich patologiczne oddziaływanie, jednak nie daje długotrwałych efektów. Pragnął stworzyć koncepcję fizjoterapii, której głównym założeniem będzie oddziaływanie na dolegliwości pacjenta nie tylko w czasie wizyty u terapeuty, ale również przez pewien okres po jej zakończeniu. Zaczął stosować u pacjentów na nadmiernie napięte mięśnie plaster z elastycznej bawełny, aby wspomóc i przedłużyć efekt leczniczy. Metoda została rozpowszechniona w krajach azjatyckich w latach 1970–1980. W połowie lat 90. XX w. dotarła do Stanów Zjednoczonych, natomiast w Europie pojawiła się po raz pierwszy w 1998 r., rozwijając się głównie w Niemczech, Portugalii oraz we Włoszech. Szeroko rozumiana ogólnoświatowa popularyzacja metody miała miejsce dopiero w 2008 r. podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie, w trakcie których stosowano tę metodę fizjoterapeutyczną u licznych sportowców [1–4]. 

Kinesiotaping to metoda fizjoterapeutyczna, która ma na celu przywrócenie funkcji organizmu do stanu homeostazy, wykorzystując zasady komunikacji układu 
sensoryczno-motorycznego. W trakcie aplikacji specjalnie do tej metody stworzonego elastycznego plastra Kinesio Tex (bądź K-Active Tape) dochodzi do oddziaływań na receptory powierzchniowe skóry oraz ciałka Ruffiniego, które odpowiadają za stopień napięcia i rozciągnięcia skóry. Umiejscowione są one w głębokich warstwach skóry, przez co adaptują się do zmian powoli. Są powiązane z neuronami ruchowymi A-α, a przez to także z sarkomerami, co pociąga za sobą szereg pożądanych w terapii skutków [5]. 

Koncepcja kinesiotapingu oparta jest na meridianach. Są to drogi przepływu energii Qi, które łączą poszczególne punkty akupunkturowe, co tłumaczy ich wpływ na poszczególne ludzkie organy. W związku z tym zastosowanie plastra często ma wpływ na układ ruchu nie tylko lokalnie, ale także globalnie. Meridiany stanowią jeden z głównych filarów medycyny dalekowschodniej od 3000 lat [3, 4, 6, 7]. W Europie jednak idea meridianów jest często nie do końca zrozumiana. W związku z tym w 2007 r. europejscy instruktorzy kinesiotapingu zmodyfikowali nazwę i treści nauczania. Obszarem do wykorzystania wiedzy o kinesiotapingu stał się dla nich układ mięśniowo-powięziowy oraz teoria łańcuchów mięśniowych. W ten sposób koncepcja ta została określona jako Kinesiology Taping (KT, pol. plastrowanie dynamiczne). 

Plaster stosowany w kinesiotapingu

Plaster wykorzystywany...