Choroba Osgood-Schlattera dotyka młodych sportowców w wieku pokwitania. Objawy z nią związane ustępują samoistnie u ok. 90% pacjentów w przeciągu 12–24 miesięcy [1]. Wraz z zakwestionowaniem jałowej martwicy kości jako przyczyny tego schorzenia, rozpoczęto poszukiwania powodów dolegliwości i sposobów leczenia pozwalających na szybsze zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz powrót do sportu w krótszym czasie. Artykuł ten ma na celu zaprezentowanie dotychczasowych doniesień naukowych, a także ukazanie pewnych biomechanicznych uwarunkowań, które mają zastosowanie w rehabilitacji choroby Osgood-Schlattera.
Autor: Mateusz Dąbrowski
Absolwent wydziału fizjoterapii Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku. Pracownik Centrum Rehabilitacji Holistycznej Lemiesz i Specjaliści w Olsztynie. Fizjoterapeuta Reprezentacji Polski Rugby seniorów (od 2015 r.) i Katarzyny Stockiej. Fizjoterapeuta Turniejów Pucharu Polski w piłce ręcznej plażowej. Swój rozwój kieruje w stronę pracy nad kontrolą i stabilnością ruchu oraz w stronę pracy ze sportowcami sportów indywidualnych (squash, kajakarstwo, MMA, biegacze, zapasy, tancerze).
Fizjoterapia ambulatoryjna to jedno z podstawowych świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w celu przywrócenia możliwie w najwyższym stopniu sprawności pacjenta i umożliwienia mu powrotu do życia codziennego. Realizowana ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia jest objęta szeregiem norm i restrykcji proceduralnych.
Kompleks łopatkowo-ramienny to jedna z najbardziej złożonych biomechanicznie struktur w obrębie narządu ruchu, dlatego też przyczyn jego dolegliwości, a co za tym idzie –
możliwości usprawniania jest wiele. Dolegliwości bólowe obręczy barkowej wynikają najczęściej z patologii powierzchni stawowych, torebek stawowych, więzadeł, powięzi
bądź też mięśni. Ból może pojawić się bez uchwytnej przyczyny, być wynikiem bezpośredniego urazu, przeciążenia, dysbalansu mięśniowego lub choroby – reumatycznej, kardiologicznej, neurologicznej lub nowotworowej. Dysfunkcje kompleksu łopatkowo-ramiennego zwykle prowadzą do przejściowego ograniczenia funkcji ruchowej, mogą także przechodzić w stan chroniczny.