Lipoedema — aktywność, kompresja sportowa z uwzględnieniem typów i stadiów choroby

Lipoedema jest przewlekłą chorobą tkanki tłuszczowej, której nadmierne nagromadzenie dotyczy głównie kończyn dolnych i pośladków u kobiet. Ze względu na brak jasnych, obiektywnych kryteriów diagnostycznych obrzęk lipidowy jest bardzo często mylony z obrzękiem limfatycznym, otyłością lub kombinacją obu tych dolegliwości. Około 10% kobiet na całym świecie boryka się z obrzękiem tłuszczowym, jednak z uwagi na częste ignorowanie objawów i zrzucanie ich na genetyczne tendencje do specyficznego rozkładania się tkanki tłuszczowej jest ona rzadko diagnozowana.
Zdecydowana większość pacjentek o swojej chorobie dowiaduje się z mediów społecznościowych, telewizji lub gazet przeznaczonych dla kobiet.
Według Deutschen Lipödem Leitlinie z 2015 r. diagnoza obrzęku lipidowego jest stawiana na podstawie wywiadu medycznego oraz badania przedmiotowego na podstawie typowych objawów, takich jak:

• dysproporcja rozkładu tkanki tłuszczowej na nogach (i/lub ramionach),
• uczucie ciężkości i/lub bólu kończyn dotkniętych chorobą,
• skłonność do krwiaków,
• obrzęk – w ciągu dnia, nieustępujący po odpoczynku.
   

Do klasyfikacji klinicznej lipoedemy wykorzystuje się skalę Schingale, która opisuje różnorodność dystrybucji tkanki tłuszczowej i wyróżnia pięć typów choroby w zależności od zajętego regionu ciała. Skalą, dzięki której można określić stopień zaawansowania choroby, jest skala Schmellera i Meier-Vollrath. 
Obrzęk tłuszczowy to choroba przewlekła, w której leczeniu nadrzędnym celem jest zatrzymanie progresji. Jest to możliwe dzięki współpracy kilku specjalistów. Pacjentka w momencie postawienia diagnozy powinna zostać poinformowana o kompleksowości leczenia zachowawczego. Ważne jest też, aby zdała sobie sprawę, że jest ona częścią zespołu interdyscyplinarnego, który tworzą specjaliści z różnych dziedzin: 

• lekarz angiolog, 
• dietetyk kliniczny,
• fizjoterapeuta specjalizujący się w terapii obrzęków,
• psycholog kliniczny, 
• trener personalny. 
   

Wszystkie elementy terapii zachowawczej powinny być prowadzone równocześnie. Szczególną uwagę należy zwrócić na indywidualny ich dobór, dostosowany do aktualnego obrazu klinicznego choroby. Ważne jest zwrócenie uwagi na choroby współistniejące, tj. cukrzycę, otyłość. Często spotykane opinie, że kompresja, dieta czy aktywność fizyczna nie działają, powodują, że kobiety z lipoedemą rezygnują np. z aktywności, co negatywnie wpływa na ich kondycj...