Skolioza idiopatyczna (SI) to strukturalna deformacja kręgosłupa o nieustalonej etiologii. W przypadku późnego wykrycia, a co za tym idzie – późnego włączenia leczenia może powodować szereg konsekwencji, takich jak pogorszenie estetyki ciała, zmniejszenie wydolności fizycznej i tolerancji wysiłkowej, częstsze bóle grzbietu czy poczucie niepełnosprawności. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie uzasadnienia dla prowadzenia badań przesiewowych mających pomóc we wczesnym wykryciu SI.
Autor: Dariusz Czaprowski
Dr hab. n. k. f., prof. OSW, Profesor na Wydziale Fizjoterapii Olsztyńskiej Szkoły Wyższej im. Józefa Rusieckiego. Kierownik Centrum Postawy Ciała w Olsztynie. Autor ponad 90 prac naukowych opublikowanych m.in. w European Spine Journal, Scoliosis and Spinal Disorders, Manual Therapy, Physical Therapy in Sport, Journal of Back and Musculoskeletal Rehabilitation. Uczestnik ponad 30 kursów specjalistycznych z zakresu m.in. leczenia deformacji i zespołów bólowych kręgosłupa (m.in. Scientific Exercise Approach to Scoliosis and Scoliosis (SEAS), Mediolan, Włochy; Physiotherapy of ApiFix patients course, Tel Awiv, Izrael, Funkcjonalna Indywidualna Terapia Skolioz (FITS); Metoda Mechanicznego Diagnozowania i Terapii wg McKenziego; Anatomy Trains Myofascial Meridians). Członek Society on Scoliosis Orthopaedic and Rehabilitation Treatment (SOSORT), w tym przewodniczący Polskiej Grupy SOSORT; International Research Society of Spinal Deformities (IRSSD); Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk; Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii oraz Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji.
Uogólniona hipermobilność stawowa (UHS) oznacza zwiększony zakres ruchu w stawach w porównaniu do normy uwzględniającej wiek, płeć oraz rasę przy braku chorób układowych [1–3]. Należy jednak zaznaczyć, że do opisania tego zjawiska wykorzystuje się w piśmiennictwie także inne określenia, np. wiotkość stawów, zespół hipermobilności konstytucjonalnej, hipermobilność stawowa, zespół łagodnej hipermobilności oraz zespół łagodnej hipermobilności stawowej [1–3].
Skolioza idiopatyczna (SI) to trójpłaszczyznowa deformacja kręgosłupa, dla której na obecnym poziomie wiedzy nie znaleziono przyczyny [1]. Występuje ona u ok. 2–3% populacji i częściej dotyczy dziewcząt [2]. Skolioz idiopatycznych nie należy mylić z dość często występującymi u dzieci skoliozami funkcjonalnymi, które są zazwyczaj jednopłaszczyznowe i nie osiągają dużych wartości kątowych. Przedstawione w artykule rekomendacje dotyczą SI, która ze względu na nieustaloną etiologię, trójpłaszczyznowy charakter deformacji kręgosłupa oraz tendencję do progresji stanowi duże wyzwanie terapeutyczne [1, 3, 6].
Skolioza idiopatyczna to najbardziej rozpowszechniona postać skoliozy. Jak dotąd nie została poznana dokładna przyczyna tej deformacji kręgosłupa.
Skolioza idiopatyczna (SI) to trójpłaszczyznowa, strukturalna deformacja kręgosłupa, dla której na obecnym poziomie wiedzy nie znaleziono przyczyny [1]. Leczenie SI może być zachowawcze oraz operacyjne.