Fizjoterapia w uogólnionej hipermobilności stawów

Wpływ uogólnionej hipermobilności stawów

U osób z UHS obserwuje się częstsze występowanie: bólów kręgosłupa, bólów stawów obwodowych – głównie stawu kolanowego i stóp, zaburzeń postawy ciała, np. o typie skoliozy funkcjonalnej, postawy lordotycznej czy pleców kołyskowych (sway-back posture) oraz stóp płaskich [4–7] (zdj. 1–2). Częstsze występowanie hipermobilności stawowej stwierdza się również u dzieci i młodzieży ze skoliozą idiopatyczną [8, 9]. 

Osoby ze zwiększoną ruchomością stawów są także bardziej narażone na urazy, do których może dochodzić pod wpływem intensywnie prowadzonych ćwiczeń oraz codziennej aktywności fizycznej. Przyczyną tego może być zaburzona propriocepcja oraz koordynacja wzrokowo-ruchowa, co ogranicza zdolność prawidłowej oceny kątowego położenia stawów oraz typowe dla osób z UHS zwiększanie stabilności postawy ciała przez przyjmowanie krańcowych pozycji w stawach [10, 11] (zdj. 3–4).

Należy również zwrócić uwagę, że mimo iż typowe dla osób z UHS jest zwiększenie zakresu ruchu w stawach, to stwierdza się u nich także zwiększoną aktywność niektórych mięśni (np. grupy tylnej mięśni uda) [12]. Fakt ten tłumaczy się kompensacyjną stabilizacją nadruchomych stawów i ma on istotne znaczenie z punktu widzenia diagnostyki oraz prawidłowego zaplanowania fizjoterapii – co opisano w dalszej części artykułu.

Epidemiologia uogólnionej hipermobilności stawów

Dane na temat częstości występowania UHS u dzieci i młodzieży są zróżnicowane i mieszczą się w przedziale 7–65% [1, 2, 13–17]. Tak duże rozbieżności wynikają z różnic metodologicznych – wielkości progowej przyjmowanej w badaniach przesiewowych, płci oraz wieku badanych, a także zastosowanych skal i testów [2]. 

Wydaje się, że najbardziej wiarygodne są dane wskazujące na występowanie UHS u 10–15% chłopców oraz 20–40% dziewcząt [1].

Metody oceny uogólnionej hiper