Bodźce fizykalne w onkologii. System INDIBA w terapii pacjentów onkologicznych

Rehabilitacja onkologiczna dotyczy chorych leczonych z powodu guzów litych i nowotworów układowych, niezależnie od fazy choroby oraz etapu i metody jej leczenia. Jest ona prowadzona na każdym etapie szpitalnym, sanatoryjnym i ambulatoryjnym u chorych leczonych chirurgicznie, radioterapią czy chemioterapią. Rehabilitacja jest integralną składową opieki nad pacjentem onkologicznym i w opiece paliatywnej. Obejmuje wiele procedur, które stanowią cenne uzupełnienie leczenia objawowego realizowanego w ośrodkach opieki [1, 2].
Choroba nowotworowa i skutki jej leczenia są powiązane z szeregiem zaburzeń zdrowia fizycznego i psychicznego, które dotykają pacjentów nawet wiele lat po zakończeniu leczenia. Powoduje to ograniczenie ich aktywności i obniżenie jakości życia. 
Rehabilitacja pacjentów onkologicznych przybiera różne formy w zależności od umiejscowienia choroby, jej zaawansowania oraz dolegliwości towarzyszących [3]. Głównym zadaniem fizjoterapii onkologicznej jest zmniejszenie ograniczenia sprawności fizycznej, wspomaganie powrotu do codziennej aktywności, poprawa jakości życia oraz łagodzenie dolegliwości w fazie terminalnej choroby.
Ponad 50% Europejczyków ze zdiagnozowaną obecnie chorobą nowotworową po pięciu latach będzie nadal żyło. Wskaźnik pięcioletnich przeżyć względnych, z uwzględnieniem wieku, dla raka piersi wynosi prawie 80%, dla raka gruczołu krokowego – 75%, a dla raka jelita grubego – prawie 55% [4, 5].
Aktualnie coraz częściej choroba nowotworowa lub konsekwencje jej leczenia są nie przyczyną zgłoszenia się pacjenta do terapeuty, a jedynie dolegliwością towarzyszącą. Dotychczas możliwości terapii ograniczały się do ćwiczeń fizycznych, masażu, terapii manualnej i w niektórych przypadkach do fizykoterapii po konsultacji z lekarzem onkologiem [6].
Specyficzna sytuacja pacjenta onkologicznego, wynikająca niejednokrotnie ze stopnia zaaw...