Układ proprioceptywny, odpowiedzialny za czucie głębokie, odgrywa kluczową rolę w rozwoju ruchowym dzieci, wpływając na ich zdolność orientacji ciała w przestrzeni. Zaburzenia tego systemu mogą prowadzić do trudności motorycznych, takich jak niezdarność ruchowa czy problemy z planowaniem ruchowym (praksja), co znacząco utrudnia codzienne funkcjonowanie. W artykule przedstawiono przykłady ćwiczeń terapeutycznych wspierających rozwój propriocepcji, które mogą być stosowane zarówno w terapii,
jak i w domu, aby wspomóc dziecko w nauce prawidłowego przetwarzania bodźców.
Autor: Monika Andrysiewicz
Mgr; Absolwentka Regionalnego Centrum Kształcenia Ustawicznego w Sosnowcu na kierunku Technik masażysta. Absolwentka Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach. Na co dzień pracuje z dziećmi o potrzebie kształcenia specjalnego
Rehabilitacja dzieci i młodzieży z przepukliną oponowo-rdzeniową wymaga zaawansowanego podejścia opartego na najnowszych standardach fizjoterapeutycznych. W artykule szczegółowo omówiono zastosowanie metod Vojty i Bobath w kontekście maksymalizacji funkcji motorycznych oraz poprawy jakości życia pacjentów. Zastosowanie tych technik w codziennej praktyce pozwala na osiągnięcie długoterminowych efektów terapeutycznych, kluczowych dla poprawy sprawności i samodzielności pacjentów.
Zaburzenia pracy powięzi wynikające z nieprawidłowej postawy ciała stanowią istotne wyzwanie w praktyce fizjo- terapeutycznej. W artykule analizujemy mechanizmy, które prowadzą do dysfunkcji powięzi, oraz przedstawiamy zaawansowane techniki terapeutyczne, takie jak rolowanie, które mogą być skutecznie włączone do programów rehabilitacyjnych. Specjalistyczne podejście do korekcji postawy ciała i optymalizacji pracy powięzi przyczynia się do poprawy funkcji motorycznych i redukcji dolegliwości bólowych u pacjentów.
Jeszcze do niedawna uważano, że w stawach kolanowych u dzieci nie dochodzi do typowych, jak u dorosłych (szczególnie sportowców), uszkodzeń więzadeł krzyżowych, a wszelkie urazy w okolicy stawów kolanowych leczono kilkutygodniowym unieruchomieniem gipsowym.
Ruch towarzyszy nam przez cały czas od życia płodowego do późnej starości. Po narodzinach dziecko zaczyna się komunikować ze swoimi rodzicami, wykorzystując właśnie ruch. Oceniamy je pod względem jakości i liczby wykonywanych ruchów. Im dziecko jest starsze, tym wachlarz zdolności motorycznych jest coraz większy. Trudności związane z planowaniem ruchu występują u dzieci, u których stwierdzono uszkodzenia w obrębie układu nerwowego czy narządu ruchu, ale mogą pojawić się również u dzieci prawidłowo rozwijających się. Należy takie dziecko poddać diagnozie i na jej podstawie skierować dziecko na terapię integracji sensorycznej lub rehabilitację czy zapisać na dodatkowe zajęcia ruchowe adekwatne do możliwości i wieku dziecka [1–3].