Dyrektor Fascia Research Project na uniwersytecie Ulm w Niemczech oraz kierownik badań przy European Rolfing Association. Jest instruktorem rolfingu i metody Feldenkreisa. Autor i współautor kilkunastu książek i artykułów naukowych publikowanych w wielu językach. Za odkrycie kurczliwych właściwości tkanki powięzi został nagrodzony prestiżową nagrodą Vladimira Jandy w dziedzinie medycyny mięśniowo-szkieletowej. Robert jest inicjatorem i organizatorem wielu europejskich projektów badawczych w dziedzinie tkanek łącznych. Uznany wykładowca i organizator wielu kongresów i konferencji.
Znaną właściwością tkanki łącznej jest jej niesamowita zdolność do adaptacji. Gdy jest ona regularnie rozciągana, by sprostać rosnącym wymaganiom, zmienia właściwości swojej architektury. Tkanka łączna pozwala ciału dostosować się do trybu życia, tak by człowiek mógł sprostać jego wymaganiom. Autorzy artykułu spróbują odpowiedzieć na pytania, w jaki sposób nowoczesne metody treningumogą wspomóc ten proces, a także jak osiągnąć pożądany efekt stymulowania w trakcie treningu tkanki łącznej.
Rehabilitacja, by przyniosła oczekiwane rezultaty, musi angażować pacjenta. Powinna zwiększać jego świadomość własnego ciała i skutków, jakie niesie ze sobą każdy ruch bądź napięcie mięśni. Dzięki temu chory jest w stanie szybciej wypracować sobie dobre wzorce ruchowe, potrzebne do podniesienia sprawności i lepszego funkcjonowania na co dzień.
Centralny układ nerwowy odbiera największą liczbę informacji z tkanek mięśniowo-powięziowych. Niestety, neurodynamika powięzi rzadko jest dokładnie badana.
Większość z mieszczących się w powięziach neuronów czucia jest tak mała i złożona,
że do niedawna niewiele było o nich wiadomo. Jeśli zrozumie się dokładnie, w jaki sposób system nerwowy połączony jest z siecią powięzi, zyska się lepszy punkt wyjścia
do odkrycia mechanizmu uwolnienia tkanek w trakcie terapii medycyny manualnej.
Tkanka łączna jest podstawową strukturą architektury ciała człowieka.
Swoim zasięgiem pokrywa absolutnie każdy jego zakątek aż do pojedynczych komórek. Sieć włókienek odpowiedzialna jest za przejmowanie i rozkładanie naprężeń mechanicznych w ciele. Od dłuższego już czasu w dziedzinach terapeutycznych, takich jak integracja strukturalna i osteopatia, wysnuwane były hipotezy stawiające powięź w centralnym miejscu mechanizmu terapeutycznego. Terapeuci z innych dziedzin zazwyczaj nie są świadomi naukowych podstaw tak rozwiniętej hipotezy. Wielu terapeutów nie jest zaznajomionych z nowoczesnymi metodami i urządzeniami wykorzystywanymi do badań. Badacze laboratoryjni z kolei nie są zaznajomieni ze zjawiskami klinicznymi, które mogą być podpowiedzią dotyczącą kierunku przyszłych badań.
Pierwszy kongres gromadzący badaczy powięzi odbył się w 2007 r. na terenie Harvard Medical School i stał się katapultą dla całej dziedziny nowych badań nad powięzią i jej właściwościami. Pozytywne sprawozdanie z kongresu, wielokrotnie publikowane w prestiżowych magazynach naukowych, sprawiło, że wielu naukowców i klinicystów zaczęło postrzegać powięź jako zagadnienie szczególnie istotne.
