Autor: Mariusz Kurkowski

Wraz z rozwojem technologii zmienia się również nasze postrzeganie i rozumienie otaczającej nas rzeczywistości. To zjawisko można łatwo dostrzec, przyrównując postęp technologiczny i anatomię. Z jednej strony nowe urządzenia pomagają nam zrozumieć coraz większe zawiłości ciała ludzkiego, mechanizmy zawiadujące procesami zachodzącymi w ciele. Z drugiej zaś nasze rozumienie technologii w pewien sposób sugeruje rozumienie ciała. Związek pomiędzy technologią a mechanistyczną anatomią świetnie opisał Domenico Meli [5].

Podróż do wnętrza ciała i możliwość poznania dogłębnie jego struktur rozpalała wyobraźnię badaczy od wieków. W artykule przedstawiono krótki rys historyczny rozwoju narzędzi endoskopowych, a także omówiono rolę kamery endoskopowej pracującej w skali mezo w poszerzaniu wiedzy na temat macierzy pozakomórkowej.

Centralny układ nerwowy odbiera największą liczbę informacji z tkanek mięśniowo-powięziowych. Niestety, neurodynamika powięzi rzadko jest dokładnie badana. 
Większość z mieszczących się w powięziach neuronów czucia jest tak mała i złożona, 
że do niedawna niewiele było o nich wiadomo. Jeśli zrozumie się dokładnie, w jaki sposób system nerwowy połączony jest z siecią powięzi, zyska się lepszy punkt wyjścia 
do odkrycia mechanizmu uwolnienia tkanek w trakcie terapii medycyny manualnej.

Tkanka łączna jest podstawową strukturą architektury ciała człowieka. 
Swoim zasięgiem pokrywa absolutnie każdy jego zakątek aż do pojedynczych komórek. Sieć włókienek odpowiedzialna jest za przejmowanie i rozkładanie naprężeń mechanicznych w ciele. Od dłuższego już czasu w dziedzinach terapeutycznych, takich jak integracja strukturalna i osteopatia, wysnuwane były hipotezy stawiające powięź w centralnym miejscu mechanizmu terapeutycznego. Terapeuci z innych dziedzin zazwyczaj nie są świadomi naukowych podstaw tak rozwiniętej hipotezy. Wielu terapeutów nie jest zaznajomionych z nowoczesnymi metodami i urządzeniami wykorzystywanymi do badań. Badacze laboratoryjni z kolei nie są zaznajomieni ze zjawiskami klinicznymi, które mogą być podpowiedzią dotyczącą kierunku przyszłych badań. 

Celem manipulacji trzewnej jest odtworzenie, harmonizacja i wzrost komunikacji
proprioceptywnej w ciele, tak by wspomóc jego wewnętrzny mechanizm dla poprawy zdrowia.

W ostatniej dekadzie znacznie zmieniło się biomechaniczne rozumienie architektury ciała człowieka. Koniec XX w. przyniósł zmianę paradygmatu poznawczego. Dzięki nowym osiągnięciom technologicznym sposób postrzegania i opisywania rzeczywistości przeszedł od czysto mechanicznego punktu widzenia dominującego w XIX i XX w. w kierunku dostrzegania wszechobecnych połączeń i wzajemnych zależności.

Pacjenci po skorzystaniu z pełnej serii zabiegów integracji strukturalnej (IS) zwykle opisują poczucie większej swobody w ciele, nieskrępowanych ruchów, rozluźnienie, lepsze odczuwanie własnego ciała i ruchu. Towarzyszy temu swobodniejszy i pełniejszy akt oddechu i rozluźnienie mięśni karku. 

W trakcie terapii Integracji Strukturalnej praca terapeuty podobna jest do stopniowego obierania cebuli. By zrównoważyć napięcia w ciele i poprzez to spowodować lepsze ustawienie ciała w relacji do pionowej linii grawitacji, terapeuta Integracji Strukturalnej warstwa po warstwie opracowuje coraz głębsze tkanki mięśniowo-powięziowe. Sprowadza się to do pracy nad poprawą wzajemnych posturalnych relacji głównych bloków ciała.