Szkiełko i oko

›Endoskop powstał na początku XIX wieku. Historia tego – dziś można by powiedzieć „prostego” –narzędzia oddaje charakter zawsze towarzyszącej człowiekowi ciekawości spojrzenia w głąb, by poznać sekrety natury. Szkła optyczne znane są od XI wieku, jednak długo nie były na tyle precyzyjne, aby oglądanie przez nie czegoś więcej niż linijki lub dwóch tekstu miało sens. Motorem napędowym rozwoju stała się chęć dokładnego obejrzenia bakterii na szalce Petriego. I mimo wcześniejszych prób dopiero w 1683 r. holenderski naukowiec Antoni van Leeuwenhoek wymyślił szkło mikroskopu, które na to pozwoliło [1].

Według starożytnej myśli Hipokratesa, który był zagorzałym adwokatem technik o minimalnej inwazyjności, szukano metod obserwacji wnętrza ciała bez konieczności otwierania jego powłok skórnych. W 1805 r. włosko-niemiecki lekarz Phillip Bozzini, kontynuujący idee wcześniejszych badaczy, takich jak Conradi, stworzył urządzenie przewodzące światło, które nazwał Lichtleiter i dzięki temu został ojcem endoskopii [2].

Pomimo wielu małych, doskonalących kroków (ciekawym przykładem jest steoreoskopowy system stworzony przez irlandzkiego urologa z Dublina Francisa Cruisa), do połowy XX wieku endoskopia była ograniczona możliwościami technologicznymi optyki.

W drugiej połowie XX wieku nastąpił przełomowy krok. Raoul Palmer stał się pierwszym, który nagrał kolorowy film przedstawiający wykonywane przez siebie zabiegi. Kolejnym był Albert Decker. Nagrania wideo wnętrza ciała zaczynały być popularne, jednak większość endoskopów nadal emitowała zbyt sł...