Fizjoterapia a problemy psychoruchowe osób z parkinsonizmem

Przyczyna, dla której wraz z wiekiem traci się dopaminę – stopniowo od 8 do 10% przez 10 lat – jest nieznana. Gdy w mózgu pozostaje jej tylko 30%, pojawiają się objawy parkinsonizmu. Niezwykle dynamicznie rozwijają się zaburzenia ruchowe polegające na spowolnieniu psychoruchowym, sztywności mięśni tułowia i kończyn, zaburzeniu równowagi ciała, drżeniu kończyn i niekontrolowanych ruchach mimowolnych (rys. 1).

Do tego dołączają się objawy pozaruchowe, takie jak: apatia, depresja, zaburzenia poznawcze i otępienne, zaburzenia snu (fazy REM), zaburzenia autonomiczne (zaparcia, częstomocz, impotencja), ból i zaburzenia czuciowe (drętwienie, mrowienie, parestezje), zaburzenia termoregulacji, łojotok, diplopia (podwójne widzenie), zaburzenia węchowe (anosomia), utrata masy ciała, które zwykle bywają niedoceniane i pomijane w ocenie chorego, a istotnie wpływają na jakość życia chorych na parkinsonizm. Niekiedy objawy pozaruchowe poprzedzają wystąpienie symptomów ruchowych choroby Parkinsona.

Leczenie choroby Parkinsona

Strategia leczenia choroby Parkinsona polega na:

1. Leczeniu objawów niepełnosprawności ruchowej,
2. Terapii objawów pozaruchowych,
3. Leczeniu powikłań późnego okresu choroby (dyskinezy pląsawicze, dystonie końca dawki, fluktuacje stanu ruchowego etc.).

Farmakologiczną metodą referencyjną pozostaje niezmiennie od ponad 30 lat lewodopa, pomimo że udowodniono jej toksyczność oraz że w chwili, kiedy komórki dopaminergiczne tracą zdolność buforowania nadmiaru lewodopy (skrócenie, a następnie wydłużenie czasu działania leku), prowadzi to do powikłań w postaci dyskinez pląsawiczych i fluktuacji ruchowych. Poszukuje się nowych sposobów na pokonanie problemów z wchłanianiem lewodopy i wahaniami jej stężenia we krwi, poprzez instalację pompy i drenu umieszczonego w powłokach brzusznych. Optymalizuje się też podaż lewodopy przez 
zablokowanie odpowiednich enzymów (MA...