Fizjoterapia pacjentki z obturacyjną chorobą płuc

Definicja i czynniki ryzyka przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP; morbus obturativus pulmonum chronicum) jest nieodwracalnym i postępującym zespołem chorobowym, w którym charakterystyczną cechą jest ograniczenie przepływu powietrza przez płuca. Istotę POChP można przedstawić w następujący sposób: choroba ta charakteryzuje się postacią obturacyjną, inaczej zwaną zaporową z zaburzeniami wentylacji płuc, która rozwija się w następstwie zwiększonych oporów w oskrzelach, a co za tym idzie – zmniejszonej sprężystości tkanki płucnej. Zwiększone opory dla przepływu powietrza w oskrzelach powstają w wyniku obrzęknięcia ich błony śluzowej, gromadzenia się wydzieliny lub skurczu oskrzeli. Do zaporowych chorób dróg oddechowych należą:

• rozedma płuc,
• przewlekłe zapalenie oskrzeli,
• rozstrzeń (bronchiectatis),
• astma (dychawica oskrzelowa) [1].

Rozstrzenie oskrzeli najprościej można zdefiniować jako nieodwracalne, workowate i cylindryczne „rozszerzenia” oskrzeli. Przewlekłe zaporowe zapalenie oskrzeli to pojęcie zbiorcze różnych zaporowych schorzeń płuc, które występują, wg definicji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO), gdy przez dwa kolejne lata pacjent cierpi na uporczywy kaszel i odkrztuszanie co najmniej przez trzy miesiące. Przyczyną rozstrzenia oskrzeli jest zwiotczenie lub ścieńczenie ściany oskrzela powstałe w następstwie procesu zapalnego albo rozciągnięcie ściany przez tworzące się w jego okolicy blizny. Jest to choroba przewlekła i wyniszczająca ogólnie organizm.

W objawach danej jednostki chorobowej wyróżnia się dominację duszności, przewlekły bardzo męczący kaszel, a także odkrztuszanie wydzieliny. Obserwuje się również świszczący oddech oraz zgłaszane przez chorego niekomfortowe uczucie ciasnoty w klatce piersiowej. W zaawansowanym przebiegu choroby może dojść do sinicy obwodowej i niewydolności krążeniowo- -oddechow...