Górny otwór klatki piersiowej

Anatomia funkcjonalna i biomechanika

Powierzchowna powięź szyi przechodzi w powięź powierzchowną piersiową otaczającą mięsień piersiowy większy i naramienny z przodu, a z tyłu mięsień czworoboczny. W jej zdwojeniach biegną bezpiecznie powierzchowne żyły i gałązki nerwów splotu szyjnego. Powięź środkowa szyi biorąca swój przyczep na kości gnykowej otacza tarczycę, gardło i naczynia szyjne. Następnie rozdziela się na trzy listki, budując aparat wieszadłowy dla naczyń podobojczykowych i splotu ramiennego za pośrednictwem powięzi obojczykowo-piersiowej, tworząc dalej powięź wewnątrzpiersiową na wewnętrznej powierzchni przedniej części klatki piersiowej, a także łącząc się z powięzią osierdzia i opłucnej przez wiązki tworzące więzadła osierdziowo-mostkowe. Powięź głęboka szyi, biorąca swój przyczep początkowy na guzku gardłowym kości potylicznej na podstawie czaszki, schodząc na przedniej powierzchni trzonów kręgosłupa szyjnego i na mięśniu długim szyi, oddaje wiązki do powięzi mięśni pochyłych i tworzy otoczenie dla zwojów szyjnych układu współczulnego. Blaszka przednia powięzi głębokiej łączy się u góry z powięzią środkową, budując otoczenie splotu ramiennego, a blaszka tylna, otaczając trzony kręgów piersiowych i wchodząc już do klatki piersiowej, łączy się u dołu z systemem więzadeł osierdziowo-kręgowych i opłucnowo-kręgowych, wchodząc ponownie w łączność z kontynuacją powięzi środkowej szyi. W układzie podłużnym jest więc „worek w worku”, ale istnieją poprzeczne połączenia między ich ścianami. Do strony bocznej powięź głęboka przechodzi w powięź wewnątrzpiersiową, tworząc podporę dla zwojów współczulnych i komunikuje się z opłucną ścienną. Dolnym zakotwiczeniem wszystkich tych warstw, które wchodzą do wnętrza klatki piersiowej, otaczając główne naczynia i osierdzie, jest przyczep na centrum ścięgnistym przepony poprzez system więzadeł osierdziowo-przeponowych. Analizując ciągłość powięziową od podstawy czaszki do centrum ścięgnistego przepony, można funkcjonalnie wyodrębnić podłużne, wielowarstwowe pasmo powięziowe, które w żargonie osteopatycznym nazywa się ścięgnem centralnym [1].

Strefa GOKP obfituje w liczne osobliwości. Jedną z nich jest połączenie systemu parietalnego (kostno-powięziowego) z systemem trzewnym za pośrednictwem skomplikowanego systemu więzadeł wieszadłowych opłucnej. Wśród najważniejszych pasm na uwagę zasługują: 

• w. kręgowo-opłucnowe rozpięte między ścianą przednią kręgosłupa i mięśniem długim szyi a osklepkiem opłucnej, 
• w. poprzeczno-opłucnowe rozpięte między wyrostkiem poprzecznym T1 i osklepkiem opłucnej, 
• w. żebrowo-obojczykowe zlokalizowane między I żebrem i osklepkiem opłucnej, 
• liczne wiązki powięziowe od tchawicy i przełyku do w. podłużnego przedniego kręgosłupa, 
• mięsień pochyły najmniejszy – odchodzący wprawdzie od wewnętrznego obwodu żebra I do osklepka opłucnej, ale przez wiązkę boczną kontaktujący się również z w. żebrowo-opłucnowym. 

Inną osobliwością jest to, że na stosunkowo niewielkiej przestrzeni istnieje tu znaczne nagromadzenie dużych naczyń: tętnice szyjne, podobojczykowe, kręgowe, odpowiadające im naczynia żylne oraz naczynia i węzły chłonne układu limfatycznego – po stronie prawej przewód limfatyczny prawy, a po stronie lewej przewód piersiowy – oba wchodzące do kątów żylnych utworzonych na styku żył szyjnych i podobojczykowych. W jednej strefie znajdują się więc naczynia zapewniające silny strumień krwi tętniczej do pracujących kończyn górnych (np. w konkurencji sportowej podnoszenie ciężarów), a z drugiej strony zapewniające odpowiedni drenaż żylno-limfatyczny z tych kończyn ustawionych w pozycji biurowej (przedłużone w czasie pronacyjno-zgięciowe ustawienie przedramienia i stawu łokciowego z przywiedzeniem barku). Utrudnieniem przepływu w naczyniach tętniczych jest zbyt „żywiołowa” akcja mięśni lub pozycje skrajne kręgosłupa szyjnego (tętnice kręgowe) i kończyn górnych...