Dotychczas istniejące tradycyjne metody rozwoju siły w rehabilitacji bazują na nienaukowych lub niepotwierdzonych przesłankach lub teoriach z lat 1940–1950. Przykładami są reguły określania parametrów obciążeń w ćwiczeniach: de Lorme-Watkins (1948), protokół oksfordzki (1951) oraz istniejące metody, takie jak Feldenkreis (1920) czy pierwotna forma metody Bobathów (1948). Metody i protokoły wykonywania ćwiczeń powstawały oryginalnie pod wpływem prywatnych doświadczeń ich twórców. Doktor de Lorme leczył swoje dolegliwości z dzieciństwa. Berta Bobath była gimnastyczką, w 1950 r. zdobyła certyfikację w fizjoterapii. Moshé Feldenkreis był nauczycielem judo i ćwiczył swoje kolano po kontuzji podczas meczu w piłkę nożną.
Wstępnie tworzyli oni programy rehabilitacyjne, podobne do tych, które wykonywali sami, a następnie szukali hipotez tłumaczących podstawy ich metod.
Nikt nie wiedział 80 lat temu o neurologicznych i fizjologicznych adaptacjach organizmu pod wpływem ćwiczeń i treningu. Pojęcie neurogenezy nie było związane z ćwiczeniami. W chwili obecnej stan wiedzy jest tak zaawansowany, iż potrafimy określić, jakie zmiany pod wpływem jakich ćwiczeń rozpoczynają się na poziomie DNA i telomerów, a kończą się...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- ...i wiele więcej!
