Kinesiotaping twarzy i jego zastosowanie w fizjoterapii estetycznej

Pionierem kinesiotapingu jest Japończyk Kenzo Kase, który opracował tę metodę w latach 70. XX w. Po raz pierwszy została ona zaprezentowana na igrzyskach olimpijskich w 1988 r. [1, 4]. Od tego czasu ewoluowała i po dziś dzień jest rozwijana przez twórcę i terapeutów na całym świecie.

Kinesiotaping ma zastosowanie również w fizjoterapii ukierunkowanej na poprawę estetyki i stanu funkcjonalnego twarzoczaszki. Może zostać użyty po operacjach plastycznych i stomatologicznych (aby zmniejszyć opuchliznę i ból), może wspierać funkcjonowanie układu stomatognatycznego (np. przy zaburzeniach skroniowo-żuchwowych), stosuje się go przy niedowładach w obrębie mięśni mimicznych (np. po porażeniach ośrodkowych i obwodowych), jest również używany dla poprawy walorów estetycznych (np. u pacjentów z asymetrią twarzy lub ciała wrodzoną, pourazową, pooperacyjną) [4–10]. 

Regularne aplikowanie taśm (w zależności od zastosowanej techniki) powoduje:

• poprawę elastyczności tkanek, 
• zmniejszenie obrzęków twarzy i szyi, 
• zmniejszenie widoczności zmarszczek i blizn, 
• modelowanie owalu i kształtu twarzy, 
• wygładzenie skóry, 
• relaksację w obrębie mięśni i powięzi (szczególnie mięśnia żwacza i mięśnia marszczącego brwi), 
• poprawę mikrokrążenia skóry i tkanki podskórnej [4, 8, 11]. 
   

Uzyskane rezultaty to nie tylko poprawa wizualna, ale również korzystny wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne.

Kinesiotaping może być doskonałym uzupełnieniem innych zabiegów stosowanych w fizjoterapii estetycznej, takich jak masaże, manualny drenaż limfatyczny, akupresura, terapia manualna blizn i powięzi, jak również bodźców fizykalnych, takich jak fala uderzeniowa, ultradźwięki czy hydroterapia [3, 12–14].

Cel pracy 

Celem pracy jest zaprezentowanie i omówienie przykładowych aplikacji kinesiotapingu wykonywanych w celach estetycznych [4]. Aplikacje te można stosować w profilaktyce starzenia s...