Kompresyjne złamania w przebiegu osteoporozy — kompleksowe leczenie. Studium przypadku

Osteoporoza, znana również jako zrzeszotnienie kości, jest najczęstszą układową chorobą układu szkieletowego, charakteryzującą się ogólnym ubytkiem masy kostnej i upośledzoną mikroarchitekturą tkanki kostnej, a w konsekwencji zwiększoną podatnością na złamania [1, 2].
Progresywny ubytek masy kostnej wynika z redukcji liczby beleczek w kości gąbczastej i zmniejszenia zawartości kości korowej przy zwiększonym obwodzie kości i jednoczesnym poszerzeniu kanałów Haversa. Ubytek dotyczy pewnej objętości tkanki kostnej przy zachowaniu normalnej mineralizacji. Pozostała kość nadal utrzymuje normalny stosunek minerałów do zmniejszonej niezwapniałej macierzy. 

Przewaga resorpcji nad tworzeniem kości w osteoporozie powoduje ścieńczenie beleczek, prowadzące do ich zaniku lub przerwania ciągłości. Ponieważ przebudowa kości odbywa się w warstwie zewnętrznej, a osteoblasty gromadzą się tylko na uprzednio zresorbowanej płaszczyźnie, odbudowa kości w miejscu przerwania jej ciągłości nie jest możliwa. Zanik tych pojedynczych elementów struktury kostnej zmniejsza odporność mechaniczną kości. Po osiągnięciu tzw. progu złamania obserwuje się kliniczne objawy osteoporozy: ból i/lub złamanie [3]. „Próg złamania” jest tą krytyczną wartością ilościowo-jakościową szkieletu, przy której kość traci swoją funkcję podporową i możliwość przenoszenia obciążeń mechanicznych, co prowadzi do przerwania jej ciągłości i złamania [4].

Epidemiologia

Zgodnie z epidemiologią według wyników badań przeprowadzonych przez specjalistów z International Osteoporosis Foundation (IOF) na całym świecie złamania związane z osteoporozą dotyczą jednej na trzy kobiety powyżej 50. roku życia oraz jednego na pięciu mężczyzn powyżej 50. roku życia [5]. W całej populacji osteoporoza dotyczy 200 000 000 kobiet (ok. jednej dziesiątej kobiet w wieku 60 lat, jednej piątej kobiet w wieku 70 lat, dwóch piątych kobiet w wieku 80 lat i dwóch trzecich kobiet w wieku 90 lat [5]. W latach 2021 i 2022 specjaliści z IOF przeprowadzili wieloaspektową analizę statystyczną. Zawierała ona dane dotyczące epidemiologii osteoporozy i złamań w krajach Unii Europejskiej, Szwajcarii oraz Wielkiej Brytanii [6].
Zgodnie z tym źródłem szacuje się, że w Polsce na osteoporozę (diagnozowaną zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia) choruje około 1 985 000 osób, w tym 80% kobiet, co stanowi około 1,8% całej populacji, podczas gdy w populacjach Europejskich jest to średnio około 5,6%. Przewiduje się, że rocznie w Polsce ma mieć miejsce około 206 000 nowych złamań niskoenergetycznych (> 500/dzień), a ze względu na szybkie starzenie się społeczeństwa w latach 2019–2030 populacja kobiet w wieku > 75 lat ma się zwiększyć o 61% co może się przełożyć na znaczny i szybki wzrost złamań. Wszystkie powyższe związane są z finansowaniem lecz...