Leczenie zachowawcze w zespole cieśni podbarkowej

Zapraszamy również do wzięcia udziału w III EDYCJI PHYSIO EXPERT SUMMIT 2024. KONFERENCJI PREKURSORÓW REHABILITACJI!

Schorzenie to powstaje w wyniku zmian wzajemnych stosunków struktur wypełniających przestrzeń między wyrostkiem barkowym a głową kości ramiennej. Znajdują się tam ścięgna mięśni wchodzących w skład stożka rotatorów, ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia oraz kaletka podbarkowa. Ucisk oraz mikrourazy tych struktur powodują objawy charakterystyczne dla zespołu cieśni podbarkowej (ZCP). Są to przede wszystkim ból, ograniczenie zakresu ruchu oraz spadek siły mięśniowej.

OBRAZ KLINICZNY ZESPOŁU CIEŚNI PODBARKOWEJ

Głównymi objawami, z jakimi chorzy zwracają się do lekarza w przypadku ZCP, jest ograniczony zakres ruchu w barku oraz wyraźny ból w okolicy przedniej wyrostka barkowego, guzka większego oraz w bruździe międzyguzkowej. Jednak rozpoznając chorobę, nie można opierać się wyłącznie na bólu. W celu wyeliminowania innych dolegliwości przeprowadza się wywiad, badania kliniczne oraz badania dodatkowe.

Badając pacjenta można zauważyć:

• ból zlokalizowany na przedniej i bocznej powierzchni barku, w górnej części ramienia,
• występowanie bolesnego łuku w odwiedzeniu lub zgięciu w zakresie 70–120°,
• bolesność i ograniczenie rotacji wewnętrznej przy ramieniu odwiedzionym do 90°,
• próba dotknięcia dołem łokciowym przeciwnego barku wywołuje ból,
• podczas wykonywania ruchu możliwe są trzeszczenia i uczucie przeskakiwania,
• w badaniu palpacyjnym bolesność w okolicy guzka większego i bruzdy międzyguzkowej,
• wyższe ustawienie barku chorego niż zdrowego,
• asymetrię w ustawieniu obojczyków,
• należy zwrócić uwagę na zaczerwienienia w obrębie barku, ciepłotę skóry oraz bolesność dotykową mogące świadczyć o ostrym stanie zapalnym stawu

Niezbędnym elementem w diagnozowaniu ZCP jest również przeprowadzenie badania przedmiotowego, które może pomóc w potwierdzeniu lub wykluczeniu wcześniejszych przypuszczeń. W części tej zawarte są liczne testy badające poszczególne grupy mięśni zarówno w zakresie ruchów czynnych, jak i biernych. W celu poszerzenia diagnostyki przydatne są również badania dodatkowe, takie jak: rentgenogram (RT...