Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniu w obrębie stawu ramiennego —analiza przypadku

Biomechanika stawu ramiennego

Staw ramienny jest najbardziej mobilnym stawem w ludzkim ciele, wykonującym ruchy w trzech płaszczyznach:

• strzałkowej – zgięcie i wyprost,
• czołowej – odwodzenie,
• poprzecznej – zgięcie i wyprost horyzontalny, 
• ruchy rotacji wewnętrznej i zewnętrznej. 

Tak duża mobilność kompleksu barkowego jest możliwa dzięki współpracy pięciu stawów połączonych funkcjonalnie: 

• ramiennego, 
• podbarkowego,
• żebrowo-łopatkowego, 
• barkowo-obojczykowego,
• mostkowo-żebrowo-obojczykowego.

Ruchy w tych stawach są od siebie zależne, a ich działanie jest możliwe wyłącznie podczas wspólnej pracy. Udział każdego ze stawów zmienia się w zależności od wykonywanego ruchu. 

Aparat więzadłowy stawu ramiennego jest mocno rozbudowany, tak aby zapewnić wyjątkowo dużą ruchomość, a jednocześnie nie dopuszczać do niekontrolowanej nadruchomości. Składa się on z więzadła obrąbkowo-ramiennego, wzmacniającego górną i tylną część torebki stawowej, a także wraz z więzadłem kruczo-ramiennym zabezpieczającego staw ramienny od przodu. Do więzadła kruczo-ramiennego jest przyczepione również więzadło kruczo-obrąbkowe, jednak nie pełni ono istotnej funkcji w mechanice stawu.

W skład kompleksu barkowego wchodzą liczne mięśnie stanowiące stabilizację czynną stawu oraz umożliwiające wykonywanie ruchu. Są to w szczególności mięśnie: nadgrzebieniowy i podgrzebieniowy, podłopatkowy, obły mniejszy, których wspólny przyczep jest określany jako stożek rotatorów. Ponadto do najistotniejszych struktur tego stawu należą ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego i trójgłowego ramienia oraz mięsień naramienny, piersiowy mniejszy i większy. Elementem, który również może ulec uszkodzeniu podczas urazu, jest obrąbek stawowy, który sprawia, że panewka staje się głębsza, a powierzchnie stawowe są...