Rehabilitacja chorych w rezydualnym stadium mózgowego porażenia dziecięcego z wykorzystaniem kombinezonu „Adeli"

Upodstaw terapeutycznego oddziaływania kombinezonu rehabilitacyjnego „Adeli” na dzieci i młodzież z mózgowym porażeniem dziecięcym leżą zmiany charakteru impulsacji przedsionkowo-proprioreceptywnej płynącej od mięśni, więzadeł i stawów oraz docierającej do struktur rdzenia kręgowego i mózgu w czasie poruszania się chorego, które następują pod jego wpływem. Prowadzi to do większej lub mniejszej normalizacji funkcjonowania nie tylko struktur kontrolujących motorykę kończyn dolnych i tułowia, na które rozprzestrzenia się działanie amortyzatorów kombinezonu rehabilitacyjnego „Adeli”, ale też na działanie mózgu jako takiego.

Z neurofizjologicznego punktu widzenia wzmacniane dzięki kombinezonom zjawiska kompensacyjne wynikają ze szczególnej w wieku dziecięcym plastyczności mózgu. Na typową dla tego okresu życia plastyczność rozwojową nakłada się plastyczność kompensacyjna. Wzmacniana w sposób planowy impulsacja proprioceptywna oraz inne rodzaje impulsacji dośrodkowych są szczególnie cenne dla rozwoju motoryki dzieci z zaburzeniami ruchowymi [13]. Ważne jest, by łączyć działania ukierunkowane na poprawę sprawności ruchowej w kontekście konkretnych form aktywności wykorzystywanych w codziennym życiu oraz by zawsze pamiętać o konieczność elastycznego postępowania zgodnie z szeroko pojętą fizjologiczną sekwencją rozwoju na rzecz rozwoju innych aspektów niż motoryczno-posturalne – m.in. pielęgnacyjnych, ortopedycznych czy logopedycznych [6].

Zasady postępowania terapeutycznego z zastosowaniem kombinezonu „Adeli”

Jak w każdej jednostce chorobowej i w każdym rodzaju podejmowanego leczenia, tak i u dzieci z porażeniami mózgowymi rehabilitowanych z użyciem kombinezonu „Adeli” podstawowym warunkiem efektywnej terapii jest prawidłowa kwalifikacja pacjenta. Pierwszym krokiem w ocenie neurologicznej jest określenie, czy w stosunku do badanego dziecka zastosowanie kombinezonu jest w ogóle uzasadnione. Drugim krokiem jest określenie postaci choroby, gdyż to implikuje dalsze postępowanie terapeutyczne – rodzaj i intensywność masażu wykonywanego przed założeniem kombinezonu, dobór naciągów (amortyzatorów), siłę ich działania itd. Wyróżnia się następujące postaci mózgowego porażenia dziecięcego:

• diplegię spastyczną, w tym dwie odmiany:
  • postać patologicznego stereotypu ruchowego wynikającego z niezredukowanego we właściwym czasie błędnikowego odruchu tonicznego,
  • postać z przewagą szyjnego symetrycznego odruchu tonicznego,
• postać hiperkinetyczną,
• postać atoniczno-astaty...