Rehabilitacja pacjenta po skojarzonym leczeniu mięsaka tkanek miękkich. Opis przypadku

Chorzy na MTM zgłaszają się do lekarza zazwyczaj z niebolesnym, kilkucentymetrowym guzem położonym podpowięziowo w obrębie mięśni, który rośnie wolno od kilku tygodni lub nawet miesięcy i daje niewielkie zniekształcenie zarysu kończyny. 

Uraz nie jest czynnikiem etiologicznym, ale często powoduje zwrócenie uwagi chorego na istniejący już wcześniej guz. Pozostałe objawy kliniczne, takie jak ból, ograniczenie ruchomości stawu, obrzęk czy zaburzenia neurologiczne lub naczyniowe, pojawiają się raczej rzadko i są one związane z konkretną lokalizacją mięsaka lub jego genezą histologiczną [1].

Ocena stopnia zaawansowania MTM stanowi istotny czynnik w ustaleniu najskuteczniejszego sposobu terapii oraz prognozowaniu szansy chorego na wyleczenie. Stopień zaawansowania zależny jest od rozmiaru guza, stopnia zróżnicowania histologicznego i tego, czy rozpoznano przerzuty do węzłów chłonnych lub przerzuty odległe. Także charakter lokalizacji mięsaka na kończynie (jedno- lub wieloprzedziałowy) jest ważny dla wyboru metody leczenia chirurgicznego. Do ustalenia stopnia zaawansowania niezbędne są: dokładne badanie przedmiotowe, badania obrazowe oraz dokładne badanie histopatologiczne próbek pobranych podczas biopsji. Union Internationale Contre le Cancer (UICC) i American Joint Committee on Cancer (AJCC) ustaliły cztery kryteria oceny stopnia zaawansowania MTM: rozmiar guza (tumor – T), stan węzłów chłonnych (nodus – N), stopień zróżnicowania (grading – G) i obecność lub brak przerzutów (metastases – M) – jest to system TNM [2, 3].

Leczenie mięsaków tkanek miękkich wymaga wielospecjalistycznego postępowania skojarzonego. Podstawową procedurą jest leczenie chirurgiczne. Guz usuwany jest z szerokim marginesem lub wykonuje się operację typu en block (blokową/przedziałową), obejmującą grupę mięśni (z przyczepami), bliznę na skórze i kanał po wcześniejszej biopsji (wycinku). W przypadkach zaawansowanych guzów naciekających skórę bezwzględnie należy wykonać szerokie jej wycięcie, co wymaga wykonywania zabiegów plastycznych lub rekonstrukcyjnych. Nacieczenie pęczków nerwowo-naczyniowych przebiegających między przedziałami mięśniowymi wymaga całkowitego ich usunięcia.

Wskazania do amputacji są obecnie rzadkie, jednak nadal w przypadku bardzo zaawansowanych MTM należy rozważyć taki zabieg. Dotyczy to również sytuacji zagrożenia życia z powodu nacieczenia naczyń tętniczych grożących krwotokiem.

Po wycięciu mięsaków o niskim stopniu zróżnicowania histologicznego zalecana jest uzupełniająca radioterapia.

Chemioterapia nie jest standardem postępowania u pacjentów z MTM. Jej wpływ na przeżycie całkowite jest ciągle dyskusyjny. Na podstawie badań klinicznych wydaje się, że chem...