Rehabilitacja po złamaniu kości podudzia

Rozwój kości kończyny dolnej

Wszystkie kości kończyny dolnej kostnieją na podłożu chrzęstnym, przy czym kostnienie trzonów kości długich rozpoczyna się ochrzęstnie, innych składników – śródchrzęstnie. Przekształcenie szkieletu chrzęstnego w szkielet kostny, tak samo jak na kończynie górnej, odbywa się w zasadzie w trzech różnych, następujących po sobie okresach:

• kostnienie trzonów,
• kostnienie nasad,
• kostnienie wyrostków [1].

Kostnienie rozpoczyna się najwcześniej w częściach szkieletu najbardziej czynnych i odwrotnie – mniejsze użytkowanie opóźnia proces kostnienia. W pierwszym okresie kostnieją trzony kości długich i trzony trzech odcinków kości miedniczej. Zjawisko to rozpoczyna się w siódmym tygodniu życia płodowego w trzonie kości udowej, a najpóźniej, w piątym miesiącu życia płodowego, w trzonie kości łonowej. Ze wszystkich kości długich z wyjątkiem obojczyka kość udowa jest pierwszą, w której rozpoczyna się kostnienie. W drugim okresie występują punkty kostnienia w nasadach kości długich. Okres ten rozpoczyna się od urodzenia i trwa do trzeciego–szóstego roku życia. W trzecim okresie występują dodatkowe punkty kostnienia wyrostków, które modelują kość, nadając jej ostateczny wygląd. Na ogół okres ten występuje w drugim dziesiątku lat [1]. 
Typową cechą donoszonego noworodka jest kostnienie trzonów kości długich. Z kości krótkich punkty kostnienia mają:

• kość skokowa,
• kość piętowa,
• często kość sześcienna [1].

Punkty kostne w nasadach występują u noworodka tylko w dalszym końcu kości udowej, a nieraz również w końcu bliższym kości piszczelowej [1].
Kościec kończyny dolnej składa się z:

• obręczy kończyny dolnej – w skład kości obręczy kończyny dolnej u dorosłego osobnika wchodzą dwie kości miedniczne. Obie kości miedniczne obejmują u dołu szkielet osiowy i wraz z kością krzyżową ograniczają miednicę;
• kośćca kończyny dolnej wolnej – dzieli się on na trzy odcinki: 
• kość udową, 
• kości podudzia (kość piszczelową i strzałkową) (zdj. 1),
• szkielet stopy (siedem kości stępu, pięć kości śródstopia i 14 kości palców stopy) [2].

Kościec goleni albo podudzia składa się z dwóch długich kości:

• piszczelowej,
• strzałki,
  które łączą się swymi bliższymi i dalszymi końcami. Podobnie do kości przedramienia ograniczają one szeroką przestrzeń międzykostną goleni. Kość piszczelowa jest zbudowana znacznie silniej niż strzałka, ona też stanowi słup oporowy, który dźwiga masę ciała, i ona tylko łączy się stawowo z kością udową. W porównaniu z kośćmi przedramienia kość piszczelowa odpowiada kości promieniowej, strzałka zaś kości łokciowej [1].
   

Kość piszczelowa

Kość piszczelowa albo piszczel znajduje się po stronie przyśrodkowej goleni i po kości udowej jest najdłuższą kością szkieletu. W przekroju poprzecznym ma kształt trójkątny. U góry, gdzie bierze udział w wytwarzaniu stawu kolanowego, kość dość znacznie grubieje, ku dołowi zwęża się, a następnie znowu poszerza, choć w mniejszym stopniu niż u góry. Jak każda kość długa składa się z trzonu i dwóch końców [1].

Trzon kości piszczelowej
Trzon ma trzy brzegi i trzy powierzchnie.

Brzegi:

• brzeg przedni – jest najbardziej wydatny; rozpoczyna się u góry od guzowatości piszczeli i kończy u dołu, kierując się ku kostce przyśrodkowej. Przebiega w kształcie wydłużonej litery S. W górnych dwóch trzecich częściach ostro zaznacza się pod skórą, tak że upadek nań może spowodować przecięcie skóry od wewnątrz; ku dołowi brzeg wygładza się i zaokrągla;
• brzeg przyśrodkowy – jest gładki i zaokrąglony u góry i u dołu, tylko w części środkowej bardziej wydatny;
• brzeg boczny, czyli brzeg międzykostny – jest cienki i wydatny, szczególnie w części środkowej; do niego przyczepia się błona międzykostna goleni [1].

Powierzchnie:

• powierzchnia przyśrodkowa – jest gładka, szersza u góry niż u dołu; w swej górnej trzeciej części nieco poniżej i przyśrodkowo od guzowatości piszczeli jest przykryta ścięgnami mięśni: 
• krawieckiego, 
• smukłego,
• półścięgnistego,
  które się tu przyczepiają....