Zaburzenie właściwego stereotypu ruchowego prowadzi do uszkodzenia wielu kluczowych struktur i obszarów naszego ciała. Najczęściej są uszkadzane przede wszystkim mięśnie, kości oraz stawy. Uprawianie różnorodnych sportów, np.:
REKLAMA
- piłki nożnej,
- siatkówki,
- koszykówki,
- piłki ręcznej,
- narciarstwa,
powoduje przeciążanie szczególnie stawów kończyn dolnych, co w perspektywie czasu może powodować ich uszkodzenia.
Ze względu na skomplikowaną budowę staw kolanowy jest bardzo narażony na rozmaite urazy. W omawianym stawie często są uszkadzane:
- więzadła,
- łąkotki,
- torebka stawowa,
- chrząstka stawowa.
O wiele rzadziej dochodzi do złamań tej okolicy, np. złamania rzepki.
Częste kontuzje samego stawu kolanowego, jak również jego najbliższej okolicy mogą powodować wcześniejsze zmiany zwyrodnieniowe. Taki stan rzeczy predysponuje w podeszłym wieku do zabiegu endoprotezoplastyki stawu. Dlatego w przypadku powstania nawet niewielkich urazów stawu kolanowego bardzo ważne jest właściwe postępowanie medyczne.
Uszkodzenie więzadła krzyżowego tylnego
Więzadło krzyżowe tylne jest jedną z ważniejszych struktur stawu kolanowego. Jego uszkodzenie w perspektywie czasu powoduje niewłaściwą pracę całego stawu. Może to prowadzić do zaburzenia prawidłowych stereotypów ruchowych, które przekładają się na niewłaściwe wykonywanie nawet najprostszych czynności dnia codziennego.
Więzadło krzyżowe tylne pośrednio lub bezpośrednio:
- stabilizuje staw kolanowy,
- ogranicza możliwość przemieszczania się kości piszczelowej wobec kości udowej,
- zapobiega rotacji kości piszczelowej w stosunku do kości udowej.
Ponadto omawiane więzadło pełni bardzo ważną funkcję neurosensomotoryczną. Odpowiednie informacje z poszczególnych receptorów czucia głębokiego trafiają na określone poziomy ośrodkowego układu nerwowego i powodują:
- rozmaite reakcje nerwowo-mięśniowe dotyczące stabilizacji mięśniowej stawu kolanowego,
- właściwą koordynację ruchu,
- utrzymanie właściwej równowagi całego ciała.
Wyróżnia się trzy stopnie uszkodzenia więzadła krzyżowego:
- I stopień – nadciągnięcie – zazwyczaj przerwanie niewielkiej liczby włókien, z bolesnością miejscową i bez objawów niestabilności (powodujące nieznaczne ograniczenie ruchomości),
- II stopień – naderwanie – zazwyczaj rozerwanie większej liczby włókien z miejscową bolesnością samoistną, zaburzeniem czynności i nieznacznie zaznaczonymi objawami niestabilności (powodujące znaczne ograniczenie ruchomości),
- III st...
