Trening proprioceptywny w niestabilności stawu ramiennego. Opis przypadku

Staw ramienny jest stawem o największej ruchomości w organizmie człowieka. Uwarunkowane jest to obszerną, luźną torebką stawową oraz małą powierzchnią panewki w stosunku do głowy kości ramiennej. Jest to staw wieloosiowy, kulisty, wolny o 3 stopniach swobody wokół 3 osi rotacyjnych (jeżeli uwzględni się również ruchy przesuwu i toczenia, które zachodzą wzdłuż 3 osi, staw ramienny uzyskuje wówczas 6 stopni swobody). Ruchomość ta zapewnia kończynie górnej dużą funkcjonalność, jednak w konsekwencji jest także źródłem wielu jej dysfunkcji i urazów. Każda patologia w obrębie stawu ramiennego prowadzi do zaburzeń w obrębie tkanek miękkich, które go otaczają. Wywołuje to zaburzenia stabilizacji i kontroli, które są konsekwencją deficytu propriocepcji, czyli czucia głębokiego. Wszelkie nieprawidłowości na poziomie mechanoreceptorów, dróg aferentnych bądź też samych mięśni uniemożliwiają prawidłowe funkcjonowanie kończyny górnej. Jedną z takich patologii jest niestabilność stawu ramiennego związana z jego nawracającymi zwichnięciami [1].

NIESTABILNOŚĆ STAWU RAMIENNEGO

W związku ze złożoną budową stawu ramiennego oraz jego funkcjami polegającymi na umieszczeniu i stabilizacji kończyny górnej w przestrzeni, bardzo ważną rolę odgrywa kontrola nerwowo-mięśniowa oraz stabilizacja tego stawu. O stabilności decydują tkanki miękkie, wśród których wyróżnia się dwa rodzaje stabilizatorów stawu ramiennego: statyczne oraz dynamiczne. Stabilizację statyczną zapewnia kompleks torebkowo-obrąbkowy, uwzględniając aparat więzadłowy, natomiast do elementów dynamicznych zalicza się stabilizatory łopatki i stabilizatory ramienno-łopatkowe (mięśnie: dwugłowy ramienia, podłopatkowy, nadgrzebie...