Usprawnianie dzieci z całkowitym lub częściowym SCIWORA (uraz rdzenia kręgowego bez zmian radiograficznych)

Rehabilitacja dzieci i młodzieży po złamaniach kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego

Usprawnianie małych pacjentów należy rozpocząć po konsultacji lekarza prowadzącego. Prowadzić będzie ono do uzyskania całkowitej sprawności przez małe dzieci, a więc do pełnej ruchomości oraz siły mięśniowej.

Proces rehabilitacji zaczyna się od:

• ćwiczeń izometrycznych (zdj. 1A–C), których celem jest:
• utrzymanie przyrostu masy mięśniowej okolicy piersiowo-lędźwiowej kręgosłupa,
• utrzymanie już istniejącej masy mięśniowej okolicy Th-L kręgosłupa,
• przeciwdziałanie zanikom mięśni okołokręgosłupowych,
• pobudzanie metabolizmu,
• poprawa ukrwienia;
   

 

• ćwiczeń samowspomaganych, których celem jest:
• odzyskanie prawidłowych zakresów ruchu w odcinku piersiowo-lędźwiowym kręgosłupa,
• poprawa odżywienia tkanek poprzez zwiększenie efektywności pompy mięśniowej,
• przygotowanie do ćwiczeń czynnych,
• obniżenie nadmiernego tonusu mięśniowego,
• zapobieganie negatywnym skutkom unieruchomienia;
   
• ćwiczeń bierno-czynnych, których celem jest:
• reedukacja mięśniowa,
• wzmocnienie osłabionych grup mięśniowych, w tym przypadku mięśni okolicy piersiowo-lędźwiowej kręgosłupa,
• kształtowanie prawidłowych wzorców ruchowych,
• regulacja prawidłowego napięcia mięśniowego,
• redukcja dolegliwości bólowych (zmniejszenie stymulacji nocyreceptorów, zmniejszenie napięcia mięśniowego, zwiększenie przestrzeni 
• stawowej kręgosłupa w odcinku piersiowo-lędźwiowym);
   
• ćwiczeń czynnych, których celem jest:
• utrzymanie prawidłowego zakresu ruchu w okolicy piersiowo-lędźwiowej kręgosłupa,
• zwiększanie zakresu ruchu w stawach o zmniejszonej ruchomości odcinka Th-L,
• zmniejszenie napięcia mięśniowego w spoczynku, co sprzyja rozluźnieniu tkanek pacjenta,
• poprawa koordynacji ruchowej,
• poprawa zborności ruchów;
   
• ćwiczeń czynnych z oporem, których celem jest:
• uzyskanie przyrostu siły mięśniowej okolicy piersiowo-lędźwiowej kręgosłupa,
• poprawa wytrzymałości mięśni okolicy Th-L,
• zmniejszenie do minimum zaników mięśniowych powstałych w wyniku unieruchomienia lub procesów patologicznych,
• opóźnienie występowania zaników mięśniowych mięśni okolic Th-L,
• uzyskanie kompensacyjnych przerostów siły,
• uzyskanie poprawy koordynacji nerwowo-mięśniowej;
   
• ćwiczeń oddechowych, których celem jest:
• skorygowanie wzorca oddechowego,
• zwiększenie objętości płuc,
• ułatwienie usuwania wydzieliny z dróg oddechowych,
• zapobieganie powstawaniu zrostów opłucnej u osób z zapaleniem opłucnej,
• zwiększenie ruchomości klatki piersiowej i przepony,
• wzmocnienie mięśni oddechowych,
• zmniejszenie nasilenia duszności, zmęczenia oraz poprawa tolerancji wysiłku,
• zmniejszenie napięcia w stanach lękowych i innych zaburzeniach emocjonalnych,
• uzyskanie ogólnego rozluźnienia (relaksacji),
• uzyskanie przez chorego poczucia lepszej kontroli stanu swojego organizmu i ułatwienie radzenia sobie z chorobą.

Obok przedstawiono 2 przykłady ćwiczeń oddechowych (zdj. 2A–B):

• Przykład ćwiczenia oddechowego z oporem: mały pacjent przytrzymuje na klatce piersiowej maskotkę/woreczek i wykonując maksymalny wdech, podnosi maskotkę coraz wyżej; podczas wydechu opuszcza powoli maskotkę/woreczek.
• Ćwiczenie oddechowe: Pacjent w pozycji leżącej na plecach (leżenie tyłem) na polecenie terapeuty wykonuje wydech i wprawia w ruch chusteczkę trzymaną przez terapeutę (chusteczka jest trzymana przez terapeutę na różnych wysokościach przed pacjentem, prowadzi to do zwiększenia wydolności w...