Usprawnianie osób z dystonią uogólnioną

Ruchy dystoniczne mają różny stopień nasilenia oraz czas trwania objawów. Dotyczą zarówno jednej, jak i więcej grup mięśniowych, a u danego chorego mają ustalony, indywidualny charakter. Objawy nasilają się w czasie wysiłku, emocji, stresu, a ustępują podczas snu. W podziale etiologicznym wyróżnia się dystonie pierwotne i wtórne. Do dystonii pierwotnych zalicza się dystonie z ustalonym tłem genetycznym, kiedy jedynym objawem jest zespół dystoniczny. W dystoniach wtórnych występują oprócz zespołu dystonicznego inne zaburzenia i objawy uszkodzenia układu piramidowego. 

Ze względu na wiek występowania pierwszych objawów chorobę tę dzieli się na: 

1. Dystonię wieku dziecięcego – z pierwszymi symptomami do 12. roku życia, 
2. Dystonię młodzieńczą – z początkiem między 13. a 20. rokiem życia, 
3. Dystonię dorosłych – pierwsze objawy występują po 20. roku życia. 

W zależności od zajętych przez chorobę regionów ciała wyróżnia się pięć postaci dystonii: 

• ogniskową – dotyczy jednej okolicy anatomicznej ciała, 
• odcinkową – okolice ciała są połączone (dystonia osiowa),
• wieloogniskową – obejmuje kilka okolic ciała niepołączonych ze sobą anatomicznie, 
• dystonię połowiczą – objęte są kończyny jednej strony ciała, 
• dystonię uogólnioną – zajęte są duże grupy mięśni tułowia i kończyn.

Dystonie ogniskowe i odcinkowe ze względu na mniejszy obszar objętych chorobą mięśni, a co się z tym wiąże – lżejszy poziom niepełnosprawności są łatwiejsze w procesie usprawniania. Najtrudniejsze jest usprawnianie osób z uogólnioną postacią dystonii. Napięcie dużych grup mięśniowych, które są całkowicie poza kontrolą pacjenta, prowadzi do poważnych deformacji kończyn i całego ciała. Uogólniona postać dystonii najczęściej rozwija się w okresie dziecięcym i nasila się w momencie dojrzewania. W...