W gabinetach zajmujących się ginekologią estetyczną pojawiają się panie w każdym wieku, coraz chętniej poszukujące możliwości zmniejszenia swojego dyskomfortu, polepszenia jakości życia czy prewencji dolegliwości wynikających z procesów starzenia. Można wyodrębnić kilka profili pacjentek najczęściej zgłaszających się do gabinetów estetycznych.
Pierwszy to pacjentki, u których źródłem problemu jest wada wrodzona narządów płciowych zewnętrznych, jak np. asymetria bądź niedorozwój warg sromowych wewnętrznych lub zewnętrznych, przerost tkanki tłuszczowej zgromadzonej w okolicy wzgórka łonowego czy nieprawidłowa budowa i zarośnięcie błony dziewiczej. Kolejną grupą są kobiety, u których doszło do uszkodzenia narządów płciowych w wyniku wypadków, urazów, powikłanych porodów drogami natury albo na skutek leczenia chirurgicznego lub onkologicznego. Znaczny odsetek stanowią pacjentki zgłaszające ginekologom estetycznym brak satysfakcji seksualnej wynikający z wad, uszkodzeń lub zmian w obrębie krocza i sromu, np. rozluźnienia mięśni lub atrofii. Są również pacjentki, które z powodów kulturowych lub wyznaniowych chcą zmienić wygląd okolic intymnych [2].
Ginekologia estetyczna oferuje zabiegi nieinwazyjne i operacje plastyczne, które obejmują interwencję chirurgiczną. Natomiast każda ingerencja wymaga rekonwalescencji i czasu na regenerację tkanek. Proces ten wydłuża się odpowiednio w zależności od inwazyjności procedury, stanu początkowego okolic intymnych oraz naturalnych zdolności regeneracyjnych pacjentki i może trwać od siedmiu dni do ośmiu tygodni. Podstawowym zaleceniem po zabiegach estetycznych jest wstrzemięźliwość płciowa przez minimalnie siedem dni, a po operacjach – nawet do sześciu tygodni, unikanie korzystania z saun i basenów przez mniej więcej 14 dni oraz przy bardziej inwazyjnych operacjach ograniczenie aktywności fizycznej i dźwigania do sześciu–ośmiu tygodni po operacji [2].
Niektóre pacjentki mogą zgłaszać wzmożone problemy regeneracji związane z suchością śluzówki, bólem okolicy operowanej, zaburzeniami czucia i/lub sztywnością tkankową w okolicy blizny, bolesnym wypróżnianiem oraz dyspareunią, czyli bolesnym współżyciem płciowym. Tutaj istotną rolę odgrywa fizjoterapia uroginekologiczna, która okazuje się ogromnym wsparciem dla pacjentek w tym okresie. Terapia powinna być wprowadzana stopniowo od pierwszych dób po operacji, począwszy od ćwiczeń oddechowych, przeciwzakrzepowych i pozycji drenażowych, przez mobilizację blizny i aktywację mięśni, aż po terapie wewnętrzne i aktywizację pacjentki do powrotu do pełnej sprawności i powrót do aktywności fizycznej.
Zakres wsparcia oferowanego pacjentce przez fizjoterapeutę jest nie tylko szeroki w zakresie działań, ale też długoplanowy. Zarówno praca manualna, jak i fizykoterapia mogą znacznie poprawić komfort życia pacjentki i przyspieszyć proces regeneracji. Drenaże limfatyczne i zastosowanie prądu radiofrekwencyjnego pomagają usprawnić odpływ limfy i zmniejszyć obrzęk pooperacyjny. Terapia manualna blizn i okolic operowanych zmniejsza dyskomfort i ból, a jednocześnie niepokój pacjentek przed współżyciem. Zindywidualizowany trening dna miednicy przyspiesza aktywację mięśni i zdecydowanie wpływa na poprawę czucia ciała przez pacjentki, natomiast w połączeniu z pracą nad przeponą oddechową wpływa pozytywnie na obniżenie ciśnienia w jamie miednicy. Wykorzystanie w pracy gabinetowej elementów fizykoterapii, takich jak radiofrekwencja, TENS, diatermia czy biofeedback zwiększa zakres możliwości pracy z pacjentką w fazach przed- i pooperacyjnej [3–5].
Bardzo istotne jest wsparcie procesu regeneracji produktami polecanym do stosowania ze wskazań medycznych, zawierającymi np. drobnocząsteczkowy kwas hialuronowy. Jak wynika z badań, drobnocząsteczkowy kwas hialuronowy wpływa pozytywnie na przyspieszenie procesu gojenia i nawilżenie oraz wspiera regenerację tkanek [6]. Może być stosowany zarówno w gabinecie fizjoterapeutycznym, jak i przez pacjentki w trakcie autoterapii w domu. Żele z drobnocząsteczkowym kwasem hialuronowym są też świetną alternatywą dla standardowych lubrykantów – zapewniają pacjentce większy komfort przy powrocie do aktywności seksualnej i zabezpieczają śluzówkę przed podrażnieniami.
Fizjoterapeuta uroginekologiczny jest dla pacjentki poddającej się zabiegom ginekologii estetycznej wsparciem medycznym zarówno na etapie przygotowania do operacji, jak i podczas rekonwalescencji po niej. Wsparciem bardzo często nie tylko w aspekcie wiedzy i przygotowania ciała, ale również w sferze emocjonalnej.
PIŚMIENNICTWO
- Śpiewak R. Estetologia medyczna, medycyna estetyczna, dermatologia estetyczna, chirurgia estetyczna, ginekologia estetyczna, stomatologia estetyczna – definicje i wzajemne relacje poszczególnych dziedzin. Estetol Med Kosmetol 2012; 2 (3): 69–71.
- Hamori Ch., Banwell P.E., Alinsod R. Ginekologia estetyczna: techniki zabiegowe. Edra Urban & Partner. Wrocław 2019.
- Szukiewicz D. Fizjoterapia w ginekologii i położnictwie. Wyd. 2. PZWL. Warszawa 2022.
- Karowicz-Bilińska A., Sikora A., Estemberg D. et al. Znaczenie zabiegów z zakresu fizjoterapii w wybranych schorzeniach ginekologicznych. Ginekologia Polska 2010; 81 (9): 708–711.
- Majchrzycki M., Seremak-Mrozikiewicz A., Kulczyk A. et al. Postępowanie kinezyterapuetyczne u kobiet po operacjach ginekologicznych. Przegląd Menopauzalny 2012; 11 (6): 510–513.
- Ghazi K., Deng-Pichon U., Warnet J.M. et al. Hyaluronan fragments improve wound healing on in vitro cutaneous model through P2X7 purinoreceptor basal activation: role of molecular weight. PLoS One 2012; 7 (11): e48351.
