Zarys diagnostyki i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa z użyciem metody biomechanicznego diagnozowania i terapii

Wartościując ogólne istotne znaczenie badania MRI w zespołach bólowych kręgosłupa, zwrócono uwagę, że w zespołach dyskopochodnych, których przyczyną jest wyłącznie „czysto wewnętrzne” przemieszczenie jądra miażdżystego niedeformujące dysku jako całości, ale już powodujące objawy, z powodów technicznych może być ono niewykrywalne tym badaniem dodatkowym.

Wyposaż pacjenta w odpowiednie narzędzia, które zmniejszą jego ból, a następnie sprawią, by ból nie powracał lub też gdy powróci, pozwolą pacjentowi samodzielnie sobie z nim poradzić.
Profesor Ronald Donelson, 
kierownik Instytutu Leczenia Kręgosłupa Uniwersytetu Stanowego w Nowym Jorku, wiceprzewodniczący Amerykańskiego Towarzystwa ds. Kręgosłupa, recenzent w czasopiśmie „Spine”, twórca Instytutu Spine Care w USA, specjalista chirurg ortopeda, dyplomowany terapeuta MDT

MDT jako system diagnostyczno-terapeutyczny 

Od końca XX w. opublikowano wiele badań dotyczących skuteczności metody opracowanej przez Robina McKenziego. Jest ona nazywana metodą McKenziego, ale też w tłumaczeniu dosłownym mechanicznym diagnozowaniem i terapią MDT (mechanical diagnosis and therapy). Pod koniec lat 90. XX w. i na początku XXI w. uzasadniono jej wartość naukową i uznano, że jest nauką opartą na faktach, zgodną z zasadami EBM (evidence-based medicine). Zastosowanie MDT umożliwia ustalenie rozpoznania w przypadku pacjentów z bólami kręgosłupa zarówno miejscowymi, jak i promieniującymi pochodzenia biomechanicznego, w tym dyskopochodnego, nawet u tych, u których badania MRI kręgosłupa nie wykazują patologii dyskowych. Przy użyciu tej metody możliwe jest kliniczne rozpoznanie „czysto” wewnątrzdyskowego przemieszczenia jądra miażdżystego, jeszcze nieujawnionego obecną techniką obrazowania MRI, oraz określenie jego zdolności do repozycji i następnie w czasie terapii uzyskanie jego migracji do fizjologicznego położenia [1], co klinicznie manifestuje się postępującą redukcją objawów, aż do uzyskania ich ostatecznej eliminacji. Po osiągnięciu tego celu zadaniem MDT jest taka edukacja pacjenta w wykonywaniu czynności codziennych i zawodowych, która zapobiegnie nawrotom objawów. 

Stosowanie MDT w leczeniu zespołów o etiologii biomechanicznej jest zachowawczym leczeniem przyczynowym nakierowanym na zredukowanie tej patologii biomechanicznej, która jest przyczyną objawów klinicznych pacjenta. MDT ma zastosowanie w leczeniu zespołów bólowych kręgosłupa, jak również stawów kończyn. Zawarta w programie terapeutycznym odpowiednia edukacja pacjenta pozwala mu nauczyć się, jak samodzielnie radzić sobie z bólem, przez co zastosowanie metody MDT jest skuteczne również w sytuacjach, w których inne metody terapeutyczne nie przynoszą oczekiwanych efektów klinicznych. 

W terapii według metody MDT wykorzystuje się czynniki biomechaniczne generowane przez samego pacjenta. Indywidualna kinezyterapia, zwiększanie podczas terapii natężenia siły biochemicznej i zakresu ruchu leczniczego (zgodnego z tzw. kierunkową preferencją) odbywają się pod kierunkiem terapeuty, ale proces leczniczy jest wykonywany samodzielnie przez pacjenta (autoterapia). W zupełnie wyjątkowych sytuacjach dodawane są elementy terapii manualnej, którą wykonuje już terapeuta, jednak dopiero po uwzględnieniu przeciwwskazań i omówieniu z pacjentem celowości ich zastosowania. 

Metoda uwzględnia: 

• rzetelność testowania polegającą na tym, że w różnych s...